ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ

Κρύβομαι από τις λέξεις,
κρύβομαι καθώς αλαφροπατώ
φοβάμαι μη μαρτυρήσουν
πώς ξεγελάστηκε η αγάπη.

Ξετυλίγει ήρεμα η ανέμη το παραμύθι
ακολουθώντας πιστά τον κύκλο της προσδοκίας
και θωπεύει την χαρά

μα η έμπνευση σιωπά... 

αυτή τον τελευταίο λόγο στους στίχους θα φανερώσει
ερμηνεύοντας στα σημεία την αρμονία
ή την ανακολουθία
που ξανά θα ματώσει
στο αγκαθωτό και τραχύ μονοπάτι την μοναξιά.

Μόνη ελπίδα η έκφραση
σαν αρθρώσει σωστά
το συναπάντημα
του πριν με το μετά
του εγώ με το εσύ

συλλαβίζοντας επιδέξια
το παρόν στο εμείς.

 _____________

Ελένη Βαφειάδου

Πίνακας : Piecefull moon at sea, Michelle Pier

Η ΜΙΚΡΗ ΑΛΚΥΟΝΗ

Η μικρή αλκυόνη
απέμεινε κολλημένη στο βούρκο,
μάταια περίμενα τα καλά νέα
που θα έφερνε.
Τα πετρελαιοειδή είχαν
την γεύση του θανάτου,
πολύ βαριά
για να τινάξει τα φτερά της,
πολύ ακριβά
για να ξεπληρώσουν
το τίμημα της ζωής της.

Παράπλευρη απώλεια κι αυτή,
της ανάπτυξης,
δεν θα ξαναπετάξει πέρα από την κορυφογραμμή.
Κι ίσως κι ο ήλιος να την ξεχάσει
και να παγώσει του χειμώνα
τις αλκυονίδες ημέρες.

Υπάρχει ακόμα λίγο πετρέλαιο,
κάποιοι θα τα καταφέρουν και φέτος να ζεσταθούν.

_______________________________________________

Ελένη Βαφειάδου

ΣΕ ΜΙΑ ΓΙΟΡΤΗ

Οι γιορτές προσπέρασαν τα νιάτα
στα σαλόνια δεν χόρεψε ο Διόνυσος τα ευρωπαικά
κι η νύφη περιμένει ακόμα αχόρευτη
στο πιο μεγάλο μπλουζ να την σηκώσουν.

Μπλέχτηκαν τα έντεχνα με τους βυζαντινούς
κι ανέκφραστη η κομψευόμενη χαρά
δεν ζάλισε την πεντοζάλη
ούτε υπαγόρευσε το λίκνισμα η ντροπή
σε αργόσυρτο χορό
με την ερωτική της ματιάς λάμψη.

Ανακατεύτηκαν οι ατάκες της οθόνης
σε ανώδυνους μονόλογους χιλιοφορεμένους
και χάθηκε το αρχέτυπο κάλεσμα
στο απρόσωπο πλήθος που βογκάει από μοναξιά
από τότε που ευνούχισε η ζωή την φύση.

κι η φαντασία χαλιναγωγήθηκε.

_________________________

Ελένη Βαφειάδου

ΑΚΑΡΔΗ ΠΟΛΗ

Στην άκαρδη πόλη
σβήνουν βαριά τα βήματα,
τα παιδιά αποκλείονται,
δεν έχουν χώρο να υπάρξουν. 

Πνίγηκαν τα όνειρα από ασφυξία
στις κομμένες διαδρομές του αέρα,
που δεν παρασύρει τις σκέψεις που νοσούν
από θόρυβο και μιζέρια.

Κραυγές υπόγειες, σαν διαδρομές
πάνω σε τοίχους που στεγάζουν την απελπισία
όσων ελεύθεροι θαρρούν πως γεννήθηκαν.

Σκοτεινά βλέμματα βιαστικών ανθρώπων,
συνωστισμένων στην απουσία του ορίζοντα,
άκαμπτοι αυχένες
από υπερένταση υστερικής ταχύτητας
εμποδίζονται να κοιτάξουν ψηλά
τ΄ αδηφάγα πουλιά
που ακόμα πετούν
στον στενό ουρανό
ψάχνοντας την εύκολη τροφή
στα απόβλητα.

_______________

Ελένη Βαφειάδου

ΜΕ ΕΝΑ ΧΑΔΙ

Η σκέψη μου σήμερα ας χορέψει ανάλαφρα
στα απάτητα μονοπάτια του ουρανού
να αγγίξει το κατάλευκο χιόνι των βουνών
και να γλιστρήσει στον πιο κοφτερό πάγο
για να λειάνει τις μορφές του πόνου του αγοριού.

Κι εκείνο όρθιο κι αλώβητο να σταθεί
μπροστά σε τούτη την ανεμοζάλη
σαν αισθανθεί την αύρα της αγάπης
που για κείνον ποθώ να φανερώσω.

____________________________

Ελένη Βαφειάδου

ΗΤΑΝ ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ

Κι έπειτα απλώθηκε σιωπή,
πέπλο πυκνό στον νου.
Ενοχή.

Κρυφές οι αλήθειες,
θαμμένες απορίες
ύπουλα παιχνίδια.

Πόνος βουβός αντί χορός
στήθηκε σε άγουρη ψυχή.
Κουβάρι η επιθυμία με τον φόβο
σε παραμύθι που δεν είναι παιδικό.
Ντροπή και η χαρά.

Άγονα παιδιά
κλεμμένης αθωότητας,
βαριά κατάρα το προικιό.
Λάδι που άπλωσε στ' απόκρυφα
χέρι στυγνό.

-Πώς να θυμηθείς; πώς να ξεχάσεις;
Σ΄ αυτό το βρώμικο μαντρί
ήσουν το φως κι η ελπίδα μαζί.
- Δεν φταις εσύ, τ' ακούς;

Λευτέρωσε την ψυχή
συγχώρεσε το μικρό παιδί.

__________________

Ελένη Βαφειάδου

ΤΙ ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΕΙ ΤΙ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ

Την μικρότητα σε σύμπαν απέραντο
της ύπαρξης
αν αναλογιστώ,
τίποτε δεν με χωρίζει
από τον πιο ταπεινό,
την διδαχή του αναζητώ.
Να τον αγκαλιάσω ίσως μπορώ.

Ασήμαντα τα αποχτήματα
μπρος στη γνώση της ζωής,
βάρος περιττό γίνονται,
τείχος μοναξιάς ανάμεσά μας
σαν πλησιάζουμε
να δώσουμε τα χέρια.

Δύναμη αγάπης
η αγάπη του εαυτού.
Πολύτιμη η συνειδητότητα
του διαφορετικού,
δρόμους νόησης φωτίζει
στην ουσία του υπαρκτού...

Μπορούμε να φανταστούμε την ανθρωπότητα χωρίς ιδιοκτησία;

Τον άνθρωπο ελεύθερο από αποκτήματα; 

Τον εαυτό μας χωρίς τίποτε την στιγμή μιας φυσικής καταστροφής ή απειλής που μας κάνει να χάσουμε τα πάντα εκτός από την ζωή μας; 

Υπάρχει μια ελευθερία σε αυτή την σκέψη, μια ισότητα απέναντι στον Άλλο που υπό άλλες συνθήκες θα νιώθαμε να μας χωρίζει μια άβυσσος. 

Αυτή η άβυσσος μπορεί να δημιουργηθεί ή να γεφυρωθεί σε μια μόνο στιγμή.

Έχει ήδη συμβεί σε διαφορετικούς τόπους και χρόνους, ίσως κάποτε να μας έχει περάσει από το νου η πιθανότητα να μας συμβεί.

Πόσο είμαστε ικανοί να επιβιώσουμε;

Ποιές από τις ικανότητες που έχουμε αναπτύξει στον σύγχρονο κόσμο θα μας φανεί χρήσιμη; 

και ποιά τεχνολογική εξέλιξη που μέχρι τώρα κάλυπτε την ασφάλεια, και την συνεχή κάλυψη όλων των αναγκών μας θα είναι διαθέσιμη;

Ίσως καμιά.

 Ίσως συνειδητοποιήσουμε πως έχουμε ανάγκη μόνο τον Άλλο, εκείνον με τον οποίο δεν έχουμε μάθει να συνεργαζόμαστε, που προστατεύαμε μέχρι τώρα ενάντιά του τα αποκτήματά μας, που ενισχύαμε και κανακεύαμε το Υπερεγώ μας απέναντί του, εκείνον, τον πιο ταπεινό, που ήδη ήταν ελεύθερος από τις κατασκευασμένες ανάγκες μας και ζούσε χωρίς τους κατασκευασμένους φόβους μας.

Και χωρίς εξουσία;
Μπορούμε να φανταστούμε τις ανθρώπινες σχέσεις χωρίς εξουσία;
Ο εγωισμός και η αχαλίνωτη αγάπη των ανθρώπων για εξουσία, τους οδηγεί να προσπαθούν να χειραγωγούν τις μάζες, να τους υποδεικνύουν τι να σκεφτούν. Έτσι κατευθύνουν την ανθρώπινη συνείδηση στο όνομα της ευμάρειας, της θρησκείας, της πολιτικής ή κάποιας "μεγάλης ιδέας" σε οτιδήποτε εξυπηρετεί την διαιώνιση αυτής της εξουσίας. 

Εργαλεία τους η άδικη δικαιοσύνη, τα μέσα μαζικής επικοινωνίας, η διαφήμιση, ο καταναλωτισμός, η πολιτική του διαίρει και βασίλευε, η βιομηχανία της διασκέδασης, η βία. Μέσω αυτών, ενθαρρύνουν στην κοινωνία όλες τις κατά Δάντε αμαρτίες των ανθρώπων που εμποδίζουν την εξέλιξη τους προς την πνευματική και θεική τους φύση:
του εγωισμού, του φθόνου, της οργής, της οκνηρίας, της φιλαργυρίας, της λαιμαργίας και της λαγνείας.

Η γνώση και η νόηση είναι τα μόνα όπλα του ανθρώπου για να αντισταθεί στις σκοτεινές, κακόβουλες επιβολές και να εξελίξει τον εαυτό του προς μια επιλογή Ανθρωπισμού. Σε αυτήν την επιλογή το διαφορετικό στην οπτική, στην πράξη και στην ουσία της ζωής είναι τόσο επιθυμητό, όσο και απαραίτητο για την διαιώνιση της ζωής στον πλανήτη.

Και η τέχνη, από τότε που υπάρχει η ιστορική μνήμη, το μόνο αληθινό μέσο για να διαδώσει και να διασώσει, για να επικοινωνήσει και να συνδεθεί, για να ενώσει και να ενωθεί.

______________________________________________

Ελένη Βαφειάδου


Σκέψεις που παρουσιάστηκαν στα πλαίσια της 5ης εκδήλωσης της ομάδας Νόηση και Πράξη, της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, με θέμα "Ο Άλλος Άνθρωπος, η απόσταση που δεν υπάρχει", στις 28/5/2017, στην αίθουσα εκδηλώσεων των εκδόσεων " Όστρια".

Το ποίημα στην έναρξη της ομιλίας είναι απόσπασμα του ποιήματος της Ελένης Βαφειάδου, με τίτλο "ΝΟΗΣΗ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗ", αφιερωμένο στην ομότιτλη ομάδα.

ΨΗΛΑΦΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Μικρές στιγμές πραγματικότητας

συνθέτουν την γραμμή της ζωής,

άλλοτε επιμελώς κρύβεται στην πειθώ του φόβου

κι άλλοτε αγέρωχα ανεμίζει στα αστέρια 
να δει τον κόσμο από ψηλά.

Γράφουν την ιστορία της οι δράσεις

μα κι οι αντιδράσεις,

με ίχνη ανεξίτηλα.

Δίχως θωράκιση η φύση

που δεν γλύκανε με αγάπη
λαίμαργα καταπίνει
τα φαρμάκια μα δε χορταίνει.

Άπληστη γι' αγάπη, 
διψασμένη η καρδιά

βιάζεται να πληρώσει τα παράφορα κενά,

ξεχνώντας πως

ό, τι μικρό κι ασήμαντο φαντάζει

κλειδί μπορεί να είναι,

για τον κόσμο της ομορφιάς,

στην χωρίς μύθους πια, 

ξεγυμνωμένη ασχήμια.

Κι είναι η ματιά η διαφορετική

ενός αντικατοπτρισμού

που θα μου ψιθυρίσει απαλά

το θρόισμα των φύλλων ενός δέντρου

τα χείλη της αθώας ερώτησης ενός παιδιού,

της ποίησης την ανάλαφρη πνοή

τί στα αλήθεια είναι πραγματικό.

____________________________

Ελένη Βαφειάδου

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΦΩΤΙΑ

Παρατείνω την αναμονή
Αφήνω περιπλανώμενη την φαντασία
να εξερευνά τα άγνωστα μυστικά.

Τα φύλλα του κέδρου
έχουν τον δικό τους μύθο,
Τον αφουγκράζομαι μαγεμένη.

Μιλούν για έναν γερό άνθρωπο
που ονειρεύτηκε την απάτητη πλαγιά.
Σε αυτήν θέλει μόνο πια να αναπνέει.

Το κάλεσμα αντανάκλαση ψυχής.

Αφήνω πίσω τις στάχτες.
Ξέρω πως μόλις η βροχή
ποτίσει την διψασμένη γη
η άνοιξη θα ξανάρθει.
Κι όσο ακολουθώ το πέταγμα των πουλιών
βρίσκω τον δρόμο για να τα σώσω.

_____________________________

Ελένη Βαφειάδου

ΛΗΜΝΙΑ ΓΗ

Υπάρχει ένα νησί που μιλάει
στην καρδιά μου και την γαληνεύει
κι όταν φυσάει ξυπνάει τα όνειρα
καθώς θροίζει τα χρυσοκίτρινα στάχυα.
Βρέχεται από την ίδια  εκείνη θάλασσα
που γέννησε τους πανάρχαιους μύθους
και ψάλλει το τραγούδι της ζωής μου.
Ένας μύθος την ενώνει με τους θεούς
του Ιάσονα του ταξιδευτή
και την σκορπίζει στα Καβείρια μυστήρια
στα άδυτα περιμένοντας εννιά μέρες
το νέο φως από το ιερό νησί
να φέρει στην Λήμνια γη
που γιάτρεψε τον Φιλοκτήτη.




*Λήμνια Γη: Υλικό εξόρυξης στην Λήμνο με θεραπευτικές ιδιότητες, γνωστό από την αρχαιότητα που λέγεται πως θεράπευσε μεταξύ άλλων και τον Φιλοκτήτη. 

ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ

Θα σου χαρίσω ένα χαμόγελο
να φωτίσει τις σκιές της θλίψης
ήχο βιολιού
γλυκά να σε μαγέψει.

Στης προσδοκίας τις γρίλιες
η ευχή μου ας τρυπώσει,
καλημέρα να πει στη ζωή
κι αυτή 
να φτερουγίσει.

Θα σου διαλέξω ηλιαχτίδα
να σου ξυπνήσει την χαρά
κι αν με φως γνώσης 
με συγνώμη σκύψεις στην καρδιά, 
γιατριάς λουλούδι να φυτρώσει.

Μόνο τα όνειρά μου 
δεν θα σου χαρίσω.
Ξεχνώντας τα τσαλακωμένα
τα ξένα και τα προδωμένα, 
ίσως μαζί μια νύχτα 
να ονειρευτούμε.

________________________________

Ελένη Βαφειάδου
από την ποιητική συλλογή το τυφλό κορίτσι και άλλα ποιήματα

ΓΙΑ ΤΟΥΣ "ΠΟΙΗΤΕΣ"

Κι αν με ναρκισσισμό ενίοτε

οι ποιητές εκθέτουν 

τον οίστρο της ψυχής τους, 

ταξίδια του νου χαράζουν μακρινά 

για τους γιους του Οδυσσέα. 

Κι αν το χλωμό το φύλλο 

στροβιλλίζεται χορευτικά 

στο χάδι του αέρα, 

Μόνοι αυτοί μπορούν 

να αναδείξουν την ομορφιά του.

Χίμαιρα η ζωή τους μοναχική, 

μα τι θα ήταν ο κόσμος 

των παιδιών μας 

Χωρίς την ποίηση τους; 

Μόνοι αυτοί 

σαν συνομιλούν με τις μούσες 

μια γέρικη καρδιά μπορούν 

να κάνουν να σκιρτήσει.

Κι οι έρωτές τους 

τροφή της αιωνιότητας 

Σαν ο λόγος τους

την ουσία
της ζωής έχει αγγίξει.

__________________

Ελένη Βαφειάδου

Πίνακας: Modigliani, Portrait of a poet, 1915


To ποίημα αυτό γράφτηκε με αφορμή το ποίημα "ΠΟΙΗΤΕΣ" του Γιάννη Ρίτσου αφιερωμένο στον Κώστα Καρυωτάκη ("Τρακτέρ" 1930-1934):

Ω, δε χωρεί καμία αμφισβήτηση, ποιητές

είμαστ' εμείς με κυματίζουσα την κόμη
-- έμβλημ' αρχαίο καλλιτεχνών -- και χτυπητές
μάθαμε φράσεις ν' αραδιάζουμε κι ακόμη

μια ευαισθησία μας συνοδεύει υστερική,
που μας πικραίνει ένα χλωμό, σβησμένο φύλλο,
μακριά ένα σύννεφο μαβί. Χιμαιρική
τη ζωή μας λέμε και δεν έχουμ' ένα φίλο.

Μένουμε πάντα σιωπηλοί και μοναχοί,
όμως περήφανα στα βάθη μας κρατούμε
το μυστικό μας θησαυρό, κι όταν ηχεί
η βραδινή καμπάνα ανήσυχα σκιρτούμε.

Θεωρούμε ανίδεους, ανάξιους κι ευτελείς
γύρω μας όλους, κι απαξιούμε μια ματιά μας
σ' αυτούς να ρίξουμε, κι η νέα ξανά σελίς
το θρήνο δέχεται του ανούσιου έρωτά μας.

Αναμασάμε κάθε μέρα τα παλιά
χιλιειπωμένα αισθήματά μας· εξηγούμε
το τάλαντό μας: «κελαηδούμε σαν πουλιά»·
την ασχολία μας τόσ'ωραία δικαιολογούμε.

Για μας ο κόσμος όλος μόνο είμαστ' εμείς,
και τυλιγόμαστε, μανδύα μας, ένα τοίχο.
Μ' έπαρση εκφράζουμε τα πάθη της στιγμής
σ' έναν -- με δίχως χασμωδίες -- μουσικό στίχο.

Γύρω μας κι άλλοι κι αν πονούν κι αν δυστυχούν,
κι αν τους λυγίζει, αν τους φλογίζει η αδικία --
ω, τέτοια θέματα πεζά ν' ανησυχούν
τους αστρικούς μας στοχασμούς, είναι βλακεία.

ΤΟ ΠΟΛΙΚΟ ΑΣΤΕΡΙ

          



Τι κι αν η γη έχασε τον ομφαλό της;
Τι κι αν το σήμερα έχει ακόμα ενοχές με ραγίσματα του χθες;
κι αν ρόλοι άστικτοι θωπεύουν τις αμαρτίες,
και το σώμα έχει μπαλώματα κι ελλείψεις;
Τι κι αν η πούλια σπάνια συναντάει τον αποσπερίτη;

Συνέβη άπαξ...

Τώρα ξέρεις,
η ψυχή σου το ξέρει
πως σενάριο ζωής γράφεις.
Δεν φοβάσαι πια.

Το Πολικό σου αστέρι λάμπει.
Να το ακολουθήσεις.

___________________

Ελένη Βαφειάδου

*Το ποίημα αυτό δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο διαδίκτυο στις 13/5/2016

H ZΩΗ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΡΦΗ, ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ

Ακρύλικό σε καμβά, Μάιος 2017

Ελένη Βαφειάδου

Η ζωή.

Η ζωή σου.
Μια κραυγή, μια ανάσα,
κι ένα φως...
και το ταξίδι ξεκίνησε.
Δασκάλα η ζωή που σε πήρε από το χέρι,
σου έμαθε να αισθάνεσαι, να επιλέγεις και να προχωράς.
Σου έδειξε κι ένα τέλος κάπου εκεί στο βάθος.
-Μην φοβάσαι τον Θάνατο, την ακούς να σου λέει, ΄
από σένα εξαρτάται, από τις επιλογές σου...
Την βλέπεις πανέμορφη και λαμπερή 
να φλερτάρει μαζί του
και να στροβιλίζονται σε έναν κοινό σκοπό.
Σκοπός ζωής -σκοπός θανάτου
τους δίνει ομορφιά και νόημα.
Ανάμεσά τους ο Έρωτας.
Νικάει τον θάνατο ο έρωτας
κι ομορφαίνει την ζωή.
Μικροί θάνατοι οι χαμένοι έρωτες.

Γύρω σου άλλοι άνθρωποι στις δικές τους διαδρομές. 

Ξεκινάς μαζί τους ή τους συναντάς στην πορεία,
άλλοι απομακρύνονται, άλλοι μένουν.
Αυτοί σου μαθαίνουν το καλό και το κακό.
Τα κατέχουν καλά και τα δυό.
Είναι ικανοί και για τα δυό.
Κι εσύ το ίδιο.
Εσύ αποφασίζεις.
Την κάθε στιγμή.
Κι απομακρύνεσαι από σένα ή μένεις πιστός σύντροφος, 

να κρατάς ζωντανή την εικόνα 

της όμορφης Δασκάλας.
Μικρός θεός μέσα σου, ο θεός σου,
εκεί θα ανακαλύψεις την δύναμη,
εκεί τις απαντήσεις,
εκεί το νόημα και την ουσία,
εκεί την αγάπη,
εκεί τον έρωτα,
όλα εκεί αρχίζουν και τελειώνουν.
Αν τον προδώσεις έχεις προδώσει την ζωή,
την όμορφη Δασκάλα.

_________________

Ελένη Βαφειάδου

Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Πνευματικό θα έλεγα έναν άνθρωπο που έχει πάρει τον εξελικτικό δρόμο της πνευματικής ανάπτυξης, έναν δρόμο ιερό, προς την υπέρβαση της φύσης του και την αναζήτηση της εσωτερικής του αλήθειας, των πνευματικών του δυνατοτήτων αλλά και του πραγματικού νοήματος της ζωής.

Δρόμος επίγνωσης σώματος, πνεύματος και ψυχής ώστε να συνυπάρχουν με αρμονία σε ένα γαλήνιο όλον, απαλλάγμενο από εσωτερικές εντάσεις κι αντιθέσεις . Αισθήματα, σκέψεις, και διαίσθηση αναγνωρίζονται σιγά σιγά σαν αντιδράσεις προς τον συνειδητό και ασυνείδητο κόσμο του. Ο λόγος εκφράζεται συνειδητά και οι πράξεις αποκτούν συναίσθηση ευθύνης με αυτοσεβασμό, ώστε να συμβαδίζουν με τις σκέψεις και τα λόγια. Δεν είναι απαραίτητη η ακαδημαική μόρφωση, ούτε η επαγγελματική καταξίωσή του ,συχνά τα τυπικά προσόντα υποκαθιστώνται από τα μαθήματα της ίδιας της ζωής. Πνευματικές απολαύσεις και ιδανικά παίρνουν σταδιακά μεγαλύτερη αξία από τα υλικά αγαθά και τα αποχτήματα, και κατακτιέται η αυτοσυνείδηση της ύπαρξης μέσα στην κοινωνία και το σύμπαν που του δίνει μια νέα οπτική της ζωής και των προτεραιοτήτων της, η διαφορετική, καθαρή ματιά της ανθρώπινης νόησης.

Ακούραστα καταπονεί τον νου, ώστε να δώσει απαντήσεις στα μικρά και μεγαλύτερα ερωτήματα της ζωή και αποκτά γνώσεις που διαχέονται αλλά δεν μεταλαμπαδεύονται. Μπορεί να αποτελέσει φωτεινό φάρο για τους άλλους ανθρώπους στις δικές τους αναζητήσεις, να καθοδηγήσει και να τους βοηθάει χωρίς να τους εξουσιάζει ή να ελέγχει.

Μπορεί χάρις στην αυτογνωσία να κυριαρχεί και να ιεραρχεί τις επιθυμίες του και τα συναισθήματά του, αποκτώντας έλεγχο στη ζωή του, θέτοντας και υπηρετώντας πιστά τα όνειρά του, ότι δηλαδή η ψυχή του επιτάσσει, γνωρίζοντας ότι σκοπός ζωής είναι κάτι ιερότερο και σημαντικότερο από την απλή επιβίωση σε καθεστώς φόβου και ανασφάλειας.

Η διαχείριση της ζωής του πνευματικού ανθρώπου που έχει αποκτήσει σκοπό, νόημα και ουσία έχει άμεση σχέση με την σωστή διαχείριση του χρόνου του που είναι η μοναδική του πραγματική περιουσία. Από την διαχείρισή του εξαρτάται η επίτευξη του σκοπού μιας ζωής. Έτσι εστιάζει όλο και περισσότερο στο αίτιο και την ουσία.

Υπέρτατο αγαθό στην εξέλιξή του είναι η ελευθερία της βούλησης.

Μπορεί να επιλέγει ελεύθερα. Αν επιλέξει το καλό, την αγάπη, την συγχώρεση, την αλήθεια, την γνώση, και την δικαιοσύνη για να ορίσει και να βελτιώσει τον εαυτό του και τον κόσμο γύρω του γίνεται πνευματικός, άξιος της εμπιστοσύνης των υπολοίπων.

Συχνά είναι ο δρόμος του μοναχικός διότι εκφράζει το διαφορετικό που δεν είναι πάντοτε αποδεκτό. Η ιστορία της ανθρωπότητας είναι γεμάτη εξοστρακισμούς και διώξεις φωτισμένων ανθρώπων. Αποτελούν απειλή για το ακατέργαστο εγώ άπληστων ανθρώπων με σκοτεινούς σκοπούς, που επιδιώκουν ανά τους αιώνες το κυνήγι του χρήματος, της εξουσίας, της ηδονής και των απολαύσεων.

Δανείζομαι αποσπάσματα πρόσφατου άρθρου του Στήβεν Χώκινς με τίτλο "αυτή είναι η πιο επικίνδυνη εποχή για τον πλανήτη μας". Επισημαίνει ότι στην εποχή μας ο άνθρωπος ανίκανος να παράγει τα προς το ζειν και αποκομένος από τους ηγέτες και τα κέντρα λήψης αποφάσεων νιώθει τεράστιο θυμό, που τον οδηγεί σε πράξεις απελπισίας. Τα επιτεύγματα της τεχνολογίας τον θέτουν στο περιθώριο και διογκώνουν τις ανισότητες ενώ παράλληλα αυτές γίνονται περισσότερο ορατές από ποτέ. Άνθρωποι στη Σαουδική Αραβία και αλλού χωρίς πρόσβαση σε νερό χάρις σε ένα κινητό ξεκινούν ταξίδια απελπισμένα προς την ευμάρεια και ο άνθρωπος έχει την δυνατότητα να καταστρέψει τον πλανήτη του χωρίς να έχει την δυνατότητα να δραπετεύσει από αυτόν. Η γη από μακριά δεν είναι παρά μια μικρή κουκίδα που έθνη και σύνορα ίσως έχουν μικρότερη σημασία από την επιβίωση του ανθρώπινου είδους. Μόνο αν μάθουμε να μοιραζόμαστε και να συνεργαζόμαστε στον πλανήτη υποστηρίζοντας τους οικονομικά αδύνατους προς μια δίκαιη παγκόσμια ανάπτυξη παράλληλα με την συνεπή προς την προστασία των φυσικών πόρων και του ανθρώπινου κεφαλαίου μπορούμε να ελπίζουμε. Ο πνευματικός άνθρωπος έχει την ευθύνη με ταπεινότητα να ενσκύψει στα πραγματικά προβλήματα της ανθρωπότητας και να προτείνει βιώσιμες λύσεις...

Κι εμείς δεν έχουμε παρά να τον αναζητήσουμε να επιλέξουμε να διδαχθούμε από αυτόν και να τον ακολουθήσουμε σε έναν δικό μας πνευματικό δρόμο για να εξελιχθούμε σε όντα μιας καλύτερης κοινωνίας.

Το παραπάνω κείμενο παρουσιάστηκε στην τέταρτη εκδήλωση της ομάδας Αλληλεγγύης "ΝΟΗΣΗ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗ"  με τίτλο "Ο πνευματικός άνθρωπος και ο ρόλος του στο κοινωνικό γίγνεσθαι" που πραγματοποιήθηκε στις 24/4/2017 στην αίθουσα εκδηλώσεων των εκδόσεων ΟΣΤΡΙΑ

ΗΡΘΕΣ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΜΟΥ

Χθες το βράδυ ήρθες στο όνειρό μου
χάδι γλυκόλογο σαν βγήκες να γυρέψεις,
κι ήθελα να σου χαρίσω
της αγάπης την ζωογόνα νιότη,
της πύλης των πόθων
το κλειδί σε είδα να κρατάς.

Μια στιγμή στης στροφής την ρότα,
αρκεί για να βρεθεί
παράλληλη η σελήνη.
Φιλί απαλό στου λαιμού την καμπύλη
εφάπτεται με τα όνειρα
των πάνλαμπρων αστεριών.
__________________

Ελένη Βαφειάδου

MIA HΛΙΑΧΤΙΔΑ

Σου έστειλα μια ηλιαχτίδα 

να χρυσώσει τη μελένια ματιά

όταν βήματα με οδήγησαν ξανά

στον όμορφο κόλπο.

Εκεί που χρυσαφένιες ακτίνες

κέντησαν τα μυστικά

της πρώτης και της τελευταίας αγκαλιάς

πάνω στο ευλύγιστο νερό.

Να σε βρει, της ζήτησα,
μαζί με μύρο

κατάλευκου πέταλου λεμονιάς,

στίχους να σου ψιθυρίσει  

για να σε ξελογιάσει.

Να λύσει τα μάγια
των μοχθηρών ψυχών

να λευτερώσει τη λαλιά

που λάγνα ξέρει να ψιθυρίζει

λόγια ερωτικά.

Κι εμφανίζεται στου ονείρου

την οπτασία

κουκλόσπιτο σε αέρινο μονοπάτι

ανάμνηση ενός μέλλοντος που δεν ορίζεται.

Πέλαγος των ματιών  

αντανακλάται στο ποτήρι

μισοτελειωμένου ρουμπινί κρασιού

πράξης μεθυστικής

που λικνίζει τα κύτταρα

σε αργόσυρτο μεθυστικό χορό

γνώριμο από παλιά.

Από όλους μυστικό,

όπως αρμόζει σε αιώνιους εραστές.
__________________________

Ελένη Βαφειάδου

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΣΙΩΠΗ

Γέμισε θόρυβο η ζωή
ανούσιο
διασπάστηκε ο νους,
θραύσματα οι σκέψεις
διάσπαρτες
στο ρυθμό του απείρου.

Βάλλει και καταβάλλει η πληροφορία
μου εκούρασε τη μνήμη,
μπερδεύτηκε η κρίση στα αλλότρια
πυκνώματα της αντίφασης,
φυλακίστηκε η ματιά 
από την λάμψη του νέον
να εστιάσει μη μπορώντας 
στο βάθος του ορίζοντα 
να αφουγκραστεί τα μυστικά
των αστεριών.

Λαχταρώ,
να δώσω ευκαιρία στη σιωπή
να αφουγκραστεί την αίσθηση του όλου,
και το μελάνι
να αποτυπώσει την ιστορία
της στιγμής της προαιώνιας.

Εκεί κάπου, 
στο βάθος, νομίζω
βρίσκονται κρυμμένες οι απαντήσεις
της δικής μου αλήθειας.
Ελευθερία την λένε θαρρώ...
βούληση, έκφραση, συνείδηση,
ταυτότητα, νόηση, αγάπη.

_________________

Ελένη Βαφειάδου

ΤΟ ΑΝΘΟΣ ΤΟΥ ΛΩΤΟΥ

Ευλογημένη η ματωμένη γη
σαν καρπίσει ανθούς αγάπης.

Αεράκι απαλό σκόρπισε τα πέταλα
στον λόφο με τις κερασιές,
σταγόνες αίμα σε βωμό αγάπης
ράντισε θλιμμένος ο Πατέρας,
υποκλίθηκαν τότε
σε δυο σειρές αντικρυστές, 

οι βασανισμένοι πρόγονοι,
μετανιωμένοι για τη θλίψη
που φώλιασε στα κύτταρα.

Προσκυνούν τη γέννησή σου
ώ, κατάλευκο άνθος του Λωτού!

Μονάκριβε ανθέ,
δέχτηκες τη ζεστή ηλιαχτίδα
σαν θεά για πάντα να υπηρετείς,
βήματα αγνής ιέρειας
σε προορισμό μυστικό
σε οδηγούν,
σε σένα μόνο απολογήθηκε ο Σωκράτης
σαν σε υποδέχτηκε στην Πνύκα,
για την Ζωή,
όταν τον ρώτησες ποιά είσαι.

"Γνώθι σεαυτόν"
σε ορμήνεψε ο Δάσκαλος,
κι απόμεινες να τον κοιτάς
μαύρα μάτια ,σκιστά,
απορία γεμάτα,
για την μοίρα που έσβησε την Τροία.

Αθώε λευκέ Λωτέ
με αγάπη τιμημένε,
τα άσπρα σου πέταλα με γνώση σαν γεμίσουν
σε λεύτερα παιδιά να τα μοιράσεις
στη θλιμμένη χώρα.
Το ευλογημένο γέλιο τους
τρανταχτά να ακουστεί
πέρα ως πέρα.

_______________

Ελένη Βαφειάδου

Πίνακας: Lotus and the bird (XX cent.) by Huang Yongyu

ΝΟΗΣΗ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗ

Καμιάν αλήθεια δεν κατέχω στα αλήθεια.
Δεν είμαι πιότερο καλή από τους κακούς
μόνο την ευθύνη της επιλογής ίσως νοώ,
διαφορετικά να πράξω.
Την ειρήνη με μένα ποθώ
να συνάψω.

Την μικρότητα σε σύμπαν απέραντο
της ύπαρξης
αν αναλογιστώ,
τίποτε δεν με χωρίζει
από τον πιο ταπεινό,
την διδαχή του αναζητώ.
Να τον αγκαλιάσω ίσως μπορώ.

Ασήμαντα τα αποχτήματα
μπρος στη γνώση της ζωής,
βάρος περιττό γίνονται,
τείχος μοναξιάς ανάμεσά μας
σαν πλησιάζουμε
να δώσουμε τα χέρια.

Δύναμη αγάπης
η αγάπη του εαυτού.
Πολύτιμη η συνειδητότητα
του διαφορετικού,
δρόμους νόησης φωτίζει
στην ουσία του υπαρκτού.

Καθρέφτης ελεύθερης ψυχής 
που αιτίες αναζητά
αξίες αναλλοίωτες δομεί,
αδικίες της μοίρας
να ανατρέψει τολμώντας
με πράξεις συνειδητές, φωτεινές.


_____________

Ελένη Βαφειάδου

Η ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ ΣΑΝ ΓΙΝΕΙ ΔΥΝΑΜΗ...

Auguste Rodin, Desperation, 1890

Σαν ξεχειλίσει η πίκρα,
και τ' άδικο της γης
απ΄την πληγή σου στάζει
δηλητήριο φαρμακερό,
μην πνίξεις τον θυμό,
μην τον σωπάσεις.
Άσε το δάκρυ
ρυάκι να κυλήσει,
τα δίκια σου να λευτερώσει.

Σαν η ανάσα τ' αναφιλητού
ξανάβρει τον ρυθμό χαλαρωμένη,
στης έκφρασης τα βάθια
νάβρεις λέξεις με δάκρυ ανταμωμένες. 

Στίχοι ποτάμια

με ορμή και σθένος ανελέητο
να ξεχυθούν στην πλάση.

  

Tραγούδι ονείρου,
βασανισμένες ψυχές 

να εξυψώσει,
κι η βούληση
τ' άδικο ν' αφανίσει
στου καταρράχτη τ' απύθμενα βάθη.

Κι απ' τις δροσοσταλίδες,
αύρα καθάριας ψυχής,
στην ομορφιά της να λάμψει.

____________________

Ελένη Βαφειάδου

ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ

Πως να εμπιστευτείς;
Τι; Ποιόν άραγε;
Γεννήθηκες
σε κόσμο αντιφατικό
που βίαια και ταυτόχρονα μοιράζει
χάδια και χαστούκια.
Κι όλο αχόρταγα ζητάς
μήτρα ασφαλή να κρυφτείς,
κι όσο λαχταράς με προσδοκία
την προδοσία γεύεσαι πικρά.
Πληγωμένο ζώο, φόβος απέραντος σε κυριεύει,
φώλιασε η καχυποψία και καίει τα σωθικά.
Αγκάθια φυτρώνουν και ορμάς
στο πρώτο χέρι που χαϊδεύει τις λαβωματιές
πριν σε πονέσει να λαβώσεις.

Ψάξε,

άνοιξε την καρδιά,
ίσως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι, 

που έμαθαν άδολα να αγαπούν, 

Στου κόσμου τα παιδιά
ακόμα αγνότητα θα βρείς.
Νοιάξου,
αυτά να σώσεις,
Σε κόσμο που εμπιστεύονται
με αγάπη αν μεγαλώσουν,
κι ανθίσουν,

υπάρχει ελπίδα
στο μέλλον να μας οδηγήσουν.

_________________

Ελένη Βαφειάδου

ΜΟΝΟ ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΜΠΟΡΕΙΣ...

Δεν μπορείς να μιλήσεις
σ' όποιον να σ' ακούσει
δεν θέλει,
να τον ακούσεις μόνο μπορείς,
κι άσε τις καρδιές να ψιθυρίσουν...

Κι αν χέρι απλώσεις
σ΄ όποιον φοβάται να το πιάσει,
σαν σιμώσει,
καθάριο χέρι καρδιάς
θε να ζητήσει.

Δεν μπορείς να βοηθήσεις
όποιον βοήθεια δεν ζητά,
κι αν ζητήσει,
μάθε του πώς,
τον εαυτό του να βοηθά.

Κι αν λάθη ολοφάνερα
στην καταστροφή τον πάνε
ψάξε τα δικά σου νά βρεις
και ζήτα του το χέρι.

Μόνο ν' αγαπάς μπορείς
όσο η καρδιά αντέχει...
άκυρη να ξέρεις η αγάπη
είναι γι' αυτόν,
που τον εαυτό του
ν' αγαπήσει δεν ξέρει.

_______________

Ελένη Βαφειάδου

ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Εσένα που δεν γνώρισα ακόμα,
θα αναγνωρίσω από το βλέμμα
που θαρρετά θα με αντικρύσει.
Που θα είναι καθάριο σαν έρθει κοντά μου
δίχως να κρύβεται σε ψεύτικη φορεσιά,
για να ανακαλύψουμε μαζί
ότι όμορφο έχει στον κόσμο απομείνει.
Που θα θελήσω να σου πιάσω το χέρι
κι η στιγμή θα αποκτήσει το νόημά της.
Που θα καθρεφτίζει μια ψυχή
που γνωρίζει τον κόσμο,
και θέλει να συνεχίσει 
να υπάρχει μέσα σε αυτόν.

Θέλω να δω στα μάτια σου
κατανόηση κι αγάπη,
να χωρέσω στην ομορφιά τους,

συγχώρεση να δω για όσα αφήνεις πίσω.

Να με ακούς χωρίς να φοβάσαι,
να μου δείχνεις πώς να σωπαίνω
όταν οι λέξεις δεν είναι απαραίτητες
για ένα νόημα πιο βαθύ
από όσο μπορούν να περιγράψουν.
Να μου μιλάς
και τότε θα ξέρω
αν ο παλμός της φωνής
κάνει αόρατες χορδές να πάλλονται
μέχρι η ψυχή να θελήσει να πετάξει ,
να αγγίξει την δική σου
μαγεμένη από τον αρμονικό αχό.

Να υπάρξω ξέχωρα από τους άλλους
στο βλέμμα που με κοιτά
κι ο χρόνος να καθηλώνεται στο εμείς.
Να ρουφάμε τις στιγμές που γίνονται δικές μας
γιατί θέλουμε να τις αφιερώσουμε
στο απόλυτο Τώρα που συμβαίνει.
__________________________

Ελένη Βαφειάδου

ΤΟ ΤΥΦΛΟ ΚΟΡΙΤΣΙ

                 

   

Τον δρόμο μου έδειξε 

το τυφλό κορίτσι.
Μες στην αυλή με τις ανθισμένες γλάστρες,
όαση κάτω από τα σύννεφα της πόλης,
σε πήλινα σκεύη μπλε
ανακάτευε τις γεύσεις.
Με περίσσια σιγουριά
η κάθε της κίνηση,
λες και τα μάτια της ψυχής
την καθοδηγούσαν.
Την έβλεπα να ετοιμάζει
γεύμα φιλικό,
τρυφερό τ΄ αγόρι στο πλευρό της.
Πόσο την θαύμασα!
Την περίμενα, της έδειξα σύννεφα γκρίζα,
-Κοίτα, της είπα,
είναι σαν από σύρμα.
Έστρεψε στο φως πρόσωπο αγνό.
-Σαν να διακρίνω την σκιά τους...
είπε κι αναστέναξε.
Με πήρε απ' το χέρι
με πήγε σε τόπο ιερό,
-Μοναστήρι ,
μου είπε,
μα σπίτι φαινόταν κανονικό.
Είδα παιδί να λούζεται στη σκάφη,
με χρώματα.
Πατέρας και μητέρα του παιδιού
χωρίς ράσα.
-Καλοδεχούμενοι , μας είπαν, είστε,
κι όταν η αναστάτωση φορτίσει την ψυχή σας,
εδώ να ξαναρθείτε.
Γυρίσαμε πίσω,
μου είπε για το αγόρι:
-Με αγαπάει...
Γαλήνια, διάφανη
σαν να μην ήταν κόρη του γαλαξία.
-Σε θαυμάζω, της είπα,
μα σου χρειάζεται τροφή.
Την κοίταξα απολογητικά,
ψέλλισα:
-Ένοχη λαιμαργία,
με ενοχλεί.
Με πήρε από το χέρι,
με άγγιξε παντού να με γνωρίσει,
αργά ψηλάφισε
τις στρογγυλάδες του κορμιού,
κ' ύστερα μ' αγκάλιασε σφιχτά.
-Σε χρειάζομαι τόσο πολύ,
μου είπε.
__________________

Ελένη Βαφειάδου

*  Πίνακας : Νίκος Τσιρώνης "σύνθεση"