ΗΤΑΝ ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ

Κι έπειτα απλώθηκε σιωπή,
πέπλο πυκνό στον νου.
Ενοχή.

Κρυφές οι αλήθειες,
θαμμένες απορίες
ύπουλα παιχνίδια.

Πόνος βουβός αντί χορός
στήθηκε σε άγουρη ψυχή.
Κουβάρι η επιθυμία με τον φόβο
σε παραμύθι που δεν είναι παιδικό.
Ντροπή και η χαρά.

Άγονα παιδιά
κλεμμένης αθωότητας,
βαριά κατάρα το προικιό.
Λάδι που άπλωσε στ' απόκρυφα
χέρι στυγνό.

-Πώς να θυμηθείς; πώς να ξεχάσεις;
Σ΄ αυτό το βρώμικο μαντρί
ήσουν το φως κι η ελπίδα μαζί.
- Δεν φταις εσύ, τ' ακούς;

Λευτέρωσε την ψυχή
συγχώρεσε το μικρό παιδί.

__________________

Ελένη Βαφειάδου