ΤΟ ΤΥΦΛΟ ΚΟΡΙΤΣΙ

                 

   

Τον δρόμο μου έδειξε 

το τυφλό κορίτσι.
Μες στην αυλή με τις ανθισμένες γλάστρες,
όαση κάτω από τα σύννεφα της πόλης,
σε πήλινα σκεύη μπλε
ανακάτευε τις γεύσεις.
Με περίσσια σιγουριά
η κάθε της κίνηση,
λες και τα μάτια της ψυχής
την καθοδηγούσαν.
Την έβλεπα να ετοιμάζει
γεύμα φιλικό,
τρυφερό τ΄ αγόρι στο πλευρό της.
Πόσο την θαύμασα!
Την περίμενα, της έδειξα σύννεφα γκρίζα,
-Κοίτα, της είπα,
είναι σαν από σύρμα.
Έστρεψε στο φως πρόσωπο αγνό.
-Σαν να διακρίνω την σκιά τους...
είπε κι αναστέναξε.
Με πήρε απ' το χέρι
με πήγε σε τόπο ιερό,
-Μοναστήρι ,
μου είπε,
μα σπίτι φαινόταν κανονικό.
Είδα παιδί να λούζεται στη σκάφη,
με χρώματα.
Πατέρας και μητέρα του παιδιού
χωρίς ράσα.
-Καλοδεχούμενοι , μας είπαν, είστε,
κι όταν η αναστάτωση φορτίσει την ψυχή σας,
εδώ να ξαναρθείτε.
Γυρίσαμε πίσω,
μου είπε για το αγόρι:
-Με αγαπάει...
Γαλήνια, διάφανη
σαν να μην ήταν κόρη του γαλαξία.
-Σε θαυμάζω, της είπα,
μα σου χρειάζεται τροφή.
Την κοίταξα απολογητικά,
ψέλλισα:
-Ένοχη λαιμαργία,
με ενοχλεί.
Με πήρε από το χέρι,
με άγγιξε παντού να με γνωρίσει,
αργά ψηλάφισε
τις στρογγυλάδες του κορμιού,
κ' ύστερα μ' αγκάλιασε σφιχτά.
-Σε χρειάζομαι τόσο πολύ,
μου είπε.
__________________

Ελένη Βαφειάδου

*  Πίνακας : Νίκος Τσιρώνης "σύνθεση"