Μικρές στιγμές
πραγματικότητας
συνθέτουν την γραμμή της
ζωής,
άλλοτε επιμελώς κρύβεται στην πειθώ του φόβου
κι άλλοτε αγέρωχα ανεμίζει στα
αστέρια
να δει τον κόσμο από ψηλά.
να δει τον κόσμο από ψηλά.
Γράφουν την ιστορία της
οι δράσεις
μα κι οι αντιδράσεις,
με ίχνη ανεξίτηλα.
Δίχως θωράκιση η φύση
που δεν γλύκανε με αγάπη
λαίμαργα καταπίνει
τα φαρμάκια μα δε χορταίνει.
λαίμαργα καταπίνει
τα φαρμάκια μα δε χορταίνει.
Άπληστη γι' αγάπη,
διψασμένη η καρδιά
διψασμένη η καρδιά
βιάζεται να πληρώσει τα
παράφορα κενά,
ξεχνώντας πως
ό, τι μικρό κι ασήμαντο
φαντάζει
κλειδί μπορεί να είναι,
για τον κόσμο της
ομορφιάς,
στην χωρίς μύθους πια,
ξεγυμνωμένη ασχήμια.
Κι είναι η ματιά η
διαφορετική
ενός αντικατοπτρισμού
που θα μου ψιθυρίσει
απαλά
το θρόισμα
των φύλλων ενός δέντρου
τα χείλη της αθώας
ερώτησης ενός παιδιού,
της ποίησης την
ανάλαφρη πνοή
τί στα αλήθεια είναι
πραγματικό.
____________________________
Ελένη Βαφειάδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου