Η μικρή αλκυόνη
απέμεινε κολλημένη στο βούρκο,
μάταια περίμενα τα καλά νέα
που θα έφερνε.
Τα πετρελαιοειδή είχαν
την γεύση του θανάτου,
πολύ βαριά
για να τινάξει τα φτερά της,
πολύ ακριβά
για να ξεπληρώσουν
το τίμημα της ζωής της.
Παράπλευρη απώλεια κι αυτή,
της ανάπτυξης,
δεν θα ξαναπετάξει πέρα από την κορυφογραμμή.
Κι ίσως κι ο ήλιος να την ξεχάσει
και να παγώσει του χειμώνα
τις αλκυονίδες ημέρες.
Υπάρχει ακόμα λίγο πετρέλαιο,
κάποιοι θα τα καταφέρουν και φέτος να ζεσταθούν.
_______________________________________________
Ελένη Βαφειάδου
Υπέροχο ποίημα οικολογικής ευαισθησίας. Επικήδειος για ένα πουλί και έναν πολιτισμό. Η πολυφορεμένη στο δημόσιο λόγο έκφραση «παράπλευρη απώλεια» και το ειρωνικό τελευταίο δίστιχο εκτονώνουν τη συγκινησιακή φόρτιση του υπόλοιπου ποιήματος. Ευρηματική η αναφορά στις αλκυονίδες μέρες, δίνει την αφορμή να θιγεί, πλάι στην περιβαλλοντική μόλυνση, το πρόβλημα της φτώχειας την εποχή της κρίσης. Λεπτοφτιαγμένο και έυθραυστο σαν τη φτερωτή ηρωίδα του, το ποίημα αγγίζει, νομίζω, και τον πιο αποστασιοποιημένο αναγνώστη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για αυτό το τόσο πλήρες και στοχαστικό σχόλιο. Αδιέξοδες οι ατομιστικές τακτικές του σύγχρονου ανθρώπου για την ισορροπία του πλανήτη, την αειφορία των πόρων αλλά και την ίδια την επιβίωση των πλασμάτων που την κατοικούν συμπεριλαμβανομένου και του ιδίου. Η ιστορία του πλανήτη πια γράφεται από τον καθένα μας, κάθε στιγμή, ανάλογα με το τι καταναλώνουμε και το τι πετάμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ωραία το τοποθέτησες Ελένη. Μακάρι να μας δώσεις μια συλλογή από οικολογικά ποιήματα, ξεκινώντας από την Αλκυόνη, ίσως πλαισιωμένα από φωτογραφίες. Όλοι ξέρουμε ότι η ποίηση δεν μπορεί να κάνει μεγάλα θαύματα, μπορεί να κάνει όμως μικρά, οξύνοντας την εγρήγορσή μας. Μερικές φορές το μικρό γίνεται μεγάλο...
Διαγραφή