ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΟΡΙΖΟΝΤΑ

Τα βήματά μου με οδήγησαν ξανά
στον όμορφο κόλπο.
Εκεί που χρυσαφένιες ακτίνες
κέντησαν τα μυστικά
της πρώτης και της τελευταίας αγκαλιάς
πάνω στο ευλύγιστο νερό.

Nα σε αγγίξει απαλά,
ζήτησα στο χάδι του ήλιου.
Μύρο κατάλευκου ανθού λεμονιάς
με στίχους να σε ξελογιάσει.
Να λύσει τα μάγια
μοχθηρών ψυχών,
να ελευθερώσει τη λαλιά
που λάγνα ξέρει να ψιθυρίζει
λόγια ερωτικά.

Κι εμφανίζεται στου ονείρου
την οπτασία
κουκλόσπιτο σ΄ αέρινο μονοπάτι,
ανάμνηση του μέλλοντος
που χάθηκε.

Πέλαγος των ματιών
αντανακλάται στο ποτήρι
του μισοτελειωμένου κρασιού.
Πράξη μεθυστική
λικνίζει τα κύτταρα
σε αργόσυρτο χορό
γνώριμο από παλιά.

Από όλους μυστικό,
όπως αρμόζει σε αιώνιους εραστές.

______________________________

Ελένη Βαφειάδου

Πίνακας: Μιχάλης Οικονόμου, Παλιός μύλος και σπίτια.