ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΟΡΙΖΟΝΤΑ

Τα βήματά μου με οδήγησαν ξανά
στον όμορφο κόλπο.
Εκεί που χρυσαφένιες ακτίνες
κέντησαν τα μυστικά
της πρώτης και της τελευταίας αγκαλιάς
πάνω στο ευλύγιστο νερό.

Nα σε αγγίξει απαλά,
ζήτησα στο χάδι του ήλιου.
Μύρο κατάλευκου ανθού λεμονιάς
με στίχους να σε ξελογιάσει.
Να λύσει τα μάγια
μοχθηρών ψυχών,
να ελευθερώσει τη λαλιά
που λάγνα ξέρει να ψιθυρίζει
λόγια ερωτικά.

Κι εμφανίζεται στου ονείρου
την οπτασία
κουκλόσπιτο σ΄ αέρινο μονοπάτι,
ανάμνηση του μέλλοντος
που χάθηκε.

Πέλαγος των ματιών
αντανακλάται στο ποτήρι
του μισοτελειωμένου κρασιού.
Πράξη μεθυστική
λικνίζει τα κύτταρα
σε αργόσυρτο χορό
γνώριμο από παλιά.

Από όλους μυστικό,
όπως αρμόζει σε αιώνιους εραστές.

______________________________

Ελένη Βαφειάδου

Πίνακας: Μιχάλης Οικονόμου, Παλιός μύλος και σπίτια.

ΤΟ ΑΝΘΟΣ ΤΟΥ ΛΩΤΟΥ (ΜΕ ΗΧΟ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΑ)

Ευλογημένη η ματωμένη γη
σαν καρπίσει ανθούς αγάπης.

Αεράκι απαλό σκόρπισε τα πέταλα
στον λόφο με τις κερασιές,
σταγόνες αίμα σε βωμό αγάπης
ράντισε θλιμμένος ο Πατέρας,
υποκλίθηκαν τότε
σε δυο σειρές αντικρυστές, 

οι βασανισμένοι πρόγονοι,
μετανιωμένοι για τη θλίψη
που φώλιασε στα κύτταρα.

Προσκυνούν τη γέννησή σου
ώ, κατάλευκο άνθος του Λωτού!

Μονάκριβε ανθέ,
δέχτηκες τη ζεστή ηλιαχτίδα
σαν θεά για πάντα να υπηρετείς,
βήματα αγνής ιέρειας
σε προορισμό μυστικό
σε οδηγούν,
σε σένα μόνο απολογήθηκε ο Σωκράτης
σαν σε υποδέχτηκε στην Πνύκα,
για την Ζωή,
όταν τον ρώτησες ποιά είσαι.

"Γνώθι σεαυτόν"
σε ορμήνεψε ο Δάσκαλος,
κι απόμεινες να τον κοιτάς
μαύρα μάτια ,σκιστά,
απορία γεμάτα,
για την μοίρα που έσβησε την Τροία.

Αθώε λευκέ Λωτέ
με αγάπη τιμημένε,
τα άσπρα σου πέταλα με γνώση σαν γεμίσουν
σε λεύτερα παιδιά να τα μοιράσεις
στη θλιμμένη χώρα.
Το ευλογημένο γέλιο τους
τρανταχτά να ακουστεί
πέρα ως πέρα.

_______________

Βίντεο: Δέσποινα Σαββίδου

Ποίηση: Ελένη Βαφειάδου