ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΟΥΣΟΣ: ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ "ΑΦΙΞΕΙΣ, ΑΝΑΧΩΡΗΣΕΙΣ, ΖΩΉ" ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΒΑΦΕΙΑΔΟΥ

Εκλεκτοί προσκεκλημένοι φίλες-οι σας ευχαριστώ για την παρουσία σας.΄΄Αφίξεις-Αναχωρήσεις-Ζωή΄΄ -ποίηση εκδ. ΄΄Εύμαρος΄΄ Αθήνα 2023

της Ε.Λ.Ε.Ν.Η.Σ ...Β.Α.Φ.Ε.Ι.Α.Δ.Ο.Υ.


Γράφει η ποιήτρια ΄΄Η Αράχνη΄΄, ΄΄Βρίσκεται πάντα εκεί // καραδοκεί // κυρίαρχη
του χώρου της // πολύ αργά // την ώρα που σπαρταρούν στα δίχτυα της //
αντιλαμβάνονται τα θύματα της // την τρομερή πλεκτάνη, και τα άλλα //
ανυποψίαστα // που δεν βλέπουν μπροστά τους // παρά ελεύθερο ουρανό //
αδημονούν ακόμα να πετάξουν΄΄. Αφίξεις και Αναχωρήσεις -εκλεκτοί φίλοι-
κίνδυνοι της καθημερινότητας, αναστολές περιήγησης του κοινωνικού μας
χώρου, θυματοποίηση των ευκαιριών της ζωής, αναπροσαρμογή αντίληψης
και πρακτικής, εφεδρεία ψυχικής αντοχής και συναισθηματικής έκφρασης,
οδυνηρή πρεκτικοποίηση των αρνητικών της ζωής, επαναλαμβανόμενη
κατάσταση παγιδευμένης προοπτικής στη ζωή, κυρίαρχη κατάσταση
εγκλωβισμού, στις αμφίδρομες και οδυνηρές πλεκτάνες της ζωής και
αυτοέλεγχη προοπτική και επιφύλαξη από κινδύνους ορατούς, στην
αιχμηρή μας καθημερινότητα. Μου θυμίζει προηγούμενες παλλινδρομήσεις
και αναστοχασμούς, στο προηγούμενο ποιητικό της ΄΄το τυφλό κορίτσι και
άλλα ποιήματα΄΄, ψυχικές -κοινωνικές και προσωπικές αναβαθμίσεις και
προσεγγίσεις του κοινωνικού μας χώρου, με ποιητική στάση απολογίας στα
δρώμενα, με την προσωποποίηση του βιώματος και της εν γένει παρουσίας
της ποιήτριας στα δρώμενα. Επανέρχεται με τρόπο λυρικής, εκφραστικής
και συναισθηματικής ποίησης, της αυτοέλεγχης πραγματικότητας και της
αναζήτησης, ως μια επιτακτική ανάγκη-πλέον- συνύπαρξης και συνέκφρασης
στη ζωή. Το στοιχείο της ΄΄Αράχνης΄΄ αποκτά πολυμορφικό προσωπείο και
περιεχόμενο βιωμένης πραγματικότητας, αλλά και ένα κεντρομόλο πυρήνα
προειδοποίησης, στα μυστικά και στα απρόοπτα της ζωή, αλλά και το
στοιχείο -που ενυπάρχει πάντα- της αυτενέργειας και της προσωποποίησης
του βιώματος. Γράφει η ποιήτρια ΄΄Τα όνειρα΄΄, ΄΄Θα σου χαρίσω ένα
χαμόγελο // να φωτίσει τις σκιες της θλίψης // ήχο βιολιού // γλυκά να σε
μαγέψει // Στης προσδοκίας τις γρίλιες // η ευχή μου ας τρυπώσει //
καλημέρα να σου πει στη ζωή // κι αυτή // να φτερουγίσει΄΄. Φλέβα ζωής
πρακτικής παρουσίας στη ζωή -για την ποιήτρια Ελένη Βαφειάδου, είναι
το στοιχείο της ανεξάντλητης αισιοδοξίας, παρά τις μεταπτώσεις που γεννούν
πισωγυρίσματα ή άκαρπους αναστοχασμούς. Η δημιουργός βρίσκεται τακτικά
σε νοερά ψυχικά και συναισθηματικά φτερουγίσματα. Η άμεση στάση της
απολογίας, γίνεται αναγνωριστικό λιμάνι γαλήνης, εκτίμησης και εγρήγορσης
και η ανίχνευση της ζωής, γίνεται σπουδή και μελέτη του βιώματος και
απόλυτη ανάγκη εσωτερικού διαλόγου, που δηλώνει την ευπρόσωπη -στη
πορεία της- παρουσία. Γράφει στο ποίημα της ΄΄Οκτώβρης΄΄, ΄΄Ανυποψίαστη
ήρθες κοντά μου // όταν όλα για σένα είχαν τελειώσει // ...Μια συγκατάθεση
είχε προκαθορίσει // τη συνάντησή μας // ...Η αμετακλητη ένωσή μας //
στον ορίζοντα ενός θανάτου με συνοδεύει // ...τις μέρες μου έκτοτε ζω σαν
γιορτή΄΄. Ο θάνατος -για την ποιήτρια -είναι μια μετέωρη σκια, που
φωτογραφίζει τα δρώμενα, άλλοτε συμπλέει σε δρόμους μοναχικότητας,
άλλοτε ορθοτομεί τις ποιητικές της αντένες και ανασυντάσσει πόθους, πόνους,
νοσταλγίες κι ανασκιρτήματα ψυχικών διαδρομών, άλλοτε σαν μυστική
συγκατάβαση αμοιβαιότητας, άλλοτε σαν προσδοκία ταξιδιών, χωρίς
μαρτυρίες πονεμένων επιλογών της ζωής, κι άλλοτε σαν φωτοδότρα γέφυρα
προσέγγισης της πραγματικότητας, πάντα στα πλαίσια της ανίχνευσης των
δικών της δυνάμεων. Γράφει στο ποίημά της ΄΄Θηλυκή υπεροχή΄΄,
΄΄...ανάμεσα σε σκιες // αλήθειες ήξερε να διακρίνει // ...με διάφανη ματιά,
διεισδυτική // περιφρονούσε τις συμβάσεις // ...τα βήματά της εξύψωνε σε
αύρα αιθερική // ...αταίριαστη την είπαν // μα αυτή δεν φοβόταν πια
ν΄ανατέλλει΄΄. Η ωριμότητα της σκέψης, της περισυλλογής, της αναβάθμισης
και της κρίσης ή της αξιολόγησης των εμπειριών, έρχεται να ενδυναμώσει
-χρονικά-την κοινωνική της τροχιά και τη δύναμη της ψυχής, στη σοφή
αξιολόγηση των γεγονότων, στο πνεύμα της διείσδυσης ή της ταξινόμησης
ή της περιφρόνησης των φραγμών, των αδιεξόδων ή των ανεπίλυτων
εμποδίων της ζωής. Οι αλήθειες έρχονται σαν εξερεύνηση των προσωπικών
της δυνάμεων, που σταθεροποιούν τα βήματά της και βεβαιώνουν την αύρα
της σιγουριάς που την ακολουθεί, χωρίς ενδοιασμούς και φόβους, στο
δικό της χωροχρόνο πλέον και στη δική της ανατολή της ζωής.
Γράφει στο ποίημά της ΄΄Ελαφρότητα΄΄, ΄΄Κοίτα τις ανεμώνες // άνθισαν και
φέτος // το πέπλο του φόβου αψήφησαν // ματαιωμένες προσδοκίες δεν τις λύγισαν //
σ΄ αφρόντιστα χωράφια // ευλύγιστες σκέψεις // σαν φλόγες που γλύφουν //
το κούτσουρο // φόβους καίνε // ώσπου να διαλυθεί ο καπνός // τραγούδι
τώρα πιάσε // σε ρυθμό που χτυπούν οι αμφιβολίες // και με σιγουριά
διάλεξε // το δικό σου χρώμα για φόντο΄΄. Έτσι το παλιρροϊκό .κύμα της
επιβίωσης, επανέρχεται, συνταξιδευτής της φύσης, της άνθησης, του φυσικού,
του φυσικό κάλλους και της αναγέννησης. Το θέμα της επικοινωνίας-συχνά
πυκνά- λεηλατεί τον χρόνο της καθημερινότητας. Η ποιήτρια ανταμώνει τον
εαυτό της, επιβεβαιώνει την αίσθηση της ελευθερίας, του ονείρου, της
επιθυμίας και του έρωτα. Προσεγγίζει τον απολογισμό, με ευθύνη, με
σιγουριά. Η εξέλιξη της ζωής έχει πολλές στιγμές πάθους ή αμφιβολίας,
απογνωσης ή καλόπιστης αποδοχής, ή ανεξάντλητη κορύφωση του
συναισθήματος ή συνειδητές επιλογής έκφρασης. Το νόημα της ζωής και της
ύπαρξης γίνεται ποίηση εικαστική, λαχτάρα συναίσθησης και νοηματοφόρα
επιστροφή στη καθημερινότητα. Γράφει στο ποίημά της ΄΄Προορισμός΄΄
΄΄...Εκεί όπου το νερό γλυφό // την άνυδρη γη ποτίζει // και το φως ισορροπεί
με το σκοτάδι // κι η αφθονία υποκλίνεται στη στέρηση // κι ο νους αγκαλιάζει
το συναίσθημα // ...κι΄ όλα μέσα σου στην ίδια θέληση συγκλίνουν //
για τη ζωή΄΄. Ενυπάρχει στην ποίησή της μια ροπή ολοκλήρωσης κι ένας
αναβαθμός έκφρασης και συναισθήματος, που συγκινεί και μεγαλουργεί
στις κρύφιες στιγμές της ζωής και το αισθητικό στοιχείο της ποίησής της
προσεγγίζει ποιοτικά και χρονικά, το κοινωνικό μας γίγνεσθαι. Το πέταγμα
της ψυχής στο άγνωστο και στο επέκεινα, έχει φορά αισιόδοξης αναλαμπής
που αναγομώνει το ρυθμό της ανάγνωσης. Γράφει στο ποίημά της
΄΄Η Μουσική΄΄, ΄΄...Συνθέτω στίχους ακούγοντας νότες // απολαμβάνοντας
την ανεξάντλητη μαγεία // ...κόσμους νέους εξερεύνησα // και ξέγνοιαστα
ανακατεύω τώρα χρώματα΄΄. Ένα νοικοκύρεμα ανανεώνει την συμμετοχική
της πορεία στη ζωή, την δική της ταυτότητα, με στιγμές ζωντάνιας και
λάμψεις δημιουργίας. ΄΄Ο χρόνος- δεν είναι-ακίνητος΄΄ ή ΄΄αμέτοχος στη
μυστική λατρεία της ζωής΄΄ και τα ΄΄νοήματά του δεν περνούν // από τα
δάχτυλα στη παλάμη΄΄ μόνο, όπως έγραψε σελ. 47 στις ΄΄Στιγμές΄΄-
΄΄Στο τυφλό κορίτσι και άλλα ποιήματα΄΄, αλλά ζωοποιός δύναμη, με
πολλές και μορφοποιημένες δυνάμεις καρδιάς και νου. ΄΄Αφίξεις και
Αναχωρήσεις΄΄ , είναι η ανανέωση στη συμμετοχική διαδικασία των
πραγμάτων, στις εναγώνιες στιγμές σιωπής και εγκαρτέρησης, στην
επιστρέψιμη λαχτάρα της δημιουργικής αφύπνισης, της συναισθηματικής
πληρότητας και της λυρικής ενδυνάμωσης του στίχου. Η ποιητική έκφραση
γίνεται καθημερινό προσάναμμα του βιώματος, διακριτικός διάλογος και
μελλοντικός ορίζοντας ολοκλήρωσης, έκφρασης και κάθαρσης.
Φιλτάτη Ελένη Βαφειάδου, καλοτάξιδο στη ζωή το ποιητικό σου πόνημα.


Κώστας Καρούσος Πρόεδρος Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών 8/4/2024
Κριτικός Λογοτεχνίας-Ποιητής-Εικαστικός- Ηράκλειο Αττικής Βίλα Στέλλα.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΟΛΚΑΣ: ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ "ΑΦΙΞΕΙΣ, ΑΝΑΧΩΡΗΣΕΙΣ, ΖΩΗ" ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΒΑΦΕΙΑΔΟΥ ΣΤΙΣ 18/4/2024 ΣΤΗ ΒΙΛΛΑ ΣΤΕΛΛΑ

 









ΣΗΜΕΡΑ ΗΜΕΡΑ ΕΛΕΝΗΣ

ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΜΟΝΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΠΙΝΕΛΙΑ - ΕΡΧΟΜΟΣ ΗΡΑΚΛΕΙΟ μετά από σχεδόν 40 χρόνια συναντώ συμμαθητές και συμμαθήτριες. Μεγάλη μου χαρά που βρίσκομαι πάλι δίπλα σε όλες κι όλους.

Ποίηση (συμπυκνωμένος λόγος) και ποιητής: Αιώνιος ποιητής της ζωής, ΌΜΗΡΟΣ, απαθανάτισε βασιλιάδες και πρωταγωνιστές, ακόμα και τους ηττημένους (Έκτωρ) που πέθαναν για τα μεγάλα ιδανικά. ΠΕΤΡΑΡΧΗΣ η ποίηση είναι το ανώτατο στην κλίμακα των παραγωγικών αξιών που μπορεί να δημιουργήσει ο εγκέφαλος του ανθρώπου. Μπωντλαίρ Voyer και εκεί και αυτά που «βλέπει» και αισθάνεται ο ποιητής ενώ δεν βλέπουν οι άλλοι, Φρόιντ «όπου και να πήγα με την επιστήμη μου, εκεί πριν είχε πάει ένας ποιητής».

Η ποίηση είναι η ανάμνηση εκείνων των ποιητικών στιγμών που βιώνονται ως πηγή έμπνευσης. Και έτσι, ξεκινώντας από το ξετυλιγμένο χαρτί, το μυαλό τρέχει πίσω στο χρόνο μέχρι την ακριβή στιγμή που γράφτηκε για πρώτη φορά το κείμενο.

Η ποίηση μας παρέχει μια ακριβή αναφορά, σχετικά με τη συναισθηματική μας παρουσία σε αυτή τη γήινη ζωή μας. Και για το πώς η σωματική και ψυχική μας ύπαρξη παρατείνεται στο χρόνο, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε πώς αυτός ο χρόνος μπορεί να μεγαλώνει και να προχωράει μέρα με τη μέρα, χωρίς να μας δίνει την επίγνωση της σιωπηλής ροής του.

Από την εμπειρία ως άτομο που βρίσκεται σε διαρκή αναζήτηση, ο ποιητής δεν μπορεί παρά να αποκρυπτογραφήσει τον χρόνο ως τη μόνη αληθινή πολύτιμη αναφορά της ζωής. Ένας διαυγής χρόνος, σαφής στη γένεσή του, τον οποίο δεν μπορούμε να διαθέσουμε όπως θα θέλαμε, αλλά τον οποίο έχουμε καθήκον να αντιμετωπίσουμε με τη συνείδηση ότι μπορούμε να δώσουμε ένα συγκεκριμένο νόημα, αλλά και μια συναισθηματική αξία στα πράγματα που κάνουμε, είτε στις φαινομενικά ασήμαντες μέρες μας, είτε στις νύχτες του παθιασμένου έρωτα: «Διαφαίνεται μια/ σιωπηλή συμφωνία/ να ευχαριστούμε ο ένας τον άλλο. – Να το ονομάσουμε αγάπη;» (Γιουκάλι), αφού «Λάβαρο φλογερό δίνει παλμό» (Πρώτη επανάσταση).

Από αυτή την άποψη, τον ποιητή τον έχουν φιλήσει οι θεοί. Διότι δίνοντας χώρο στις αναμνήσεις, στις μελαγχολίες που ονομάζει λαχτάρες της ψυχής, μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι ο χρόνος του δεν πέρασε μάταια, δεδομένου ότι «τίποτα δεν προκαθορίζει/ τους σταθμούς και τις απολαύσεις/ τις απώλειες και τις ματαιώσεις,» αφού έχει τη «βεβαιότητα πως προχωράς/ το ταξίδι, το μοναδικό, το ΔΙΚΟ ΣΟΥ/ (Ταξίδι Επιστροφής).

Ένα κεφάλαιο της ποιητικής συλλογής της Ελένης Βαφειάδου, όπως το ταξίδι ενός ομηρικού ήρωα, έχει τίτλο Άφιξη και το τελευταίο αυτής Επιθυμίες. Πιστεύω ότι όλοι φτάνουμε σε ένα σημείο της ζωής μας όπου επιθυμούμε να φτάσουμε σε ένα ηθικό σημείο αποβίβασης της ύπαρξής μας. Η εύρεση αυτού του τόπου αποβίβασης περιλαμβάνει ένα μακρύ και ελικοειδές μονοπάτι γεμάτο σκαμπανεβάσματα. Αλλά στο τέλος, όταν συνειδητοποιήσουμε ότι το βρήκαμε, είναι δυνατόν να το βιώσουμε ως έναν παρθένο πλανήτη, όπου μπορούμε να ξαναβρούμε προγονικές γεύσεις και τις πιο ειλικρινείς διαθέσεις του παρελθόντος μας εκεί που «τα βήματα συντονίζονται, σε ανεξερεύνητα μονοπάτια οδηγούν» (Ο Χορός) «εκεί, η ασθένεια θεραπεύει,/ κι όλα μέσα συγκλίνουν στην ίδια θέληση/ συγκλίνουν/ για τη ζωή» «εκεί υπάρχει απόθεμα ψυχής/ για να ωριμάσουν οι πιο/ αυθεντικοί καρποί (Προορισμός). Βρίσκεις τον πραγματικό και μοναδικό δυνατό τόπο άφιξης, μετά από αμέτρητα χρόνια, γιατί «ό,τι μεγαλώνει, ωριμάζει/κι ανθίζει στον τόπο αυτό» δεδομένου ότι «χωρίς έτοιμες λύσεις/ στον κοινό μας τόπο/αυτοσχεδιάζουμε» (Γιουκάλι).

Και από εκεί η Ελένη δεν έχει μετακινηθεί, αφού δημιουργεί γιατί «όταν όλα έχουν ακυρωθεί,/ το ζεστό άγγιγμα παραμένει/ το πρώτο και τελευταίο μήνυμα ΖΩΗΣ» όταν ακόμα απογοητεύεται «πόσο αβάσταχτη μπορεί να γίνει η ζωή» (Αποχαιρετισμός) αναζητά «την τρυφερή λιακάδα» (Ανελέητο φως).

Ένας από τους σημαντικότερους ποιητές του εικοστού αιώνα και ηγετική φυσιογνωμία του μοντερνιστικού κινήματος στην ποίηση, ο T. S. Eliot είχε δηλώσει ότι: «η ποίηση δεν είναι μια απελευθέρωση του συναισθήματος, αλλά μια διαφυγή από το συναίσθημα - δεν είναι η έκφραση της προσωπικότητας, αλλά μια διαφυγή από την προσωπικότητα». Βέβαια, στη συνέχεια του δοκιμίου του για τη σχέση μεταξύ του ποιητή και της ποιητικής παράδοσης, ο Eliot προσδιορίζει αυτή τη δήλωση: «αλλά, φυσικά, μόνο όσοι έχουν προσωπικότητα και συναισθήματα γνωρίζουν τι σημαίνει να θέλει κανείς να ξεφύγει από αυτά τα πράγματα».

Όπως όμως υποστήριξε ο κριτικός C. K. Stead στο έργο του The New Poetic: Yeats to Eliot (Continuum Impacts), η αναφορά του Eliot στην απόδραση από την προσωπικότητα δεν είναι στην πραγματικότητα ένα κάλεσμα για απόδραση από τον εαυτό, αλλά ένα κάλεσμα για μια μεγαλύτερη «απόδραση μέσα στον εαυτό». Με τον όρο «εαυτός», ο Eliot αναφέρεται σε ένα πνευματικό μέσο (medium) το οποίο συνθέτει τις επιρροές που δέχεται για να παράγει νέους τρόπους έκφρασης των ανθρώπινων συναισθημάτων.

Αυτή την αίσθηση αφήνει στους αναγνώστες η ποιητική συλλογή της Ελένης Βαφειάδου. Ένα εκφραστικό ταξίδι στην ύπαρξη σαν «ακέραιο ψηφιδωτό» (Ψηφιδωτό), στον χωροχρόνο, στο συναίσθημα της αγάπης, στον φόβο της απώλειας, στις επιθυμίες, στη φυγή, στις αφίξεις, στη ΖΩΗ ώστε «να κατακτήσω με στοργή/ ολόδική μου/ την αποδοχή» τονίζει η Ελένη (Ψηφιδωτό).

Η ποίηση μπορεί να μην είναι μια «απελευθέρωση του συναισθήματος», αλλά το ωμό συναίσθημα της ίδιας της ποιήτριας από το οποίο δραπετεύει, αφού «πόνεσα, μόχθησα, αγανάχτησα/ τα λάθη μου να επαναλαμβάνω,/ να μάθω ρώτησα σοφούς,/ μάγους και ειδικούς,/ αλλά ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΗΞΕΡΑ ΜΟΝΟ ΕΓΩ/ Μ’ ΕΜΕΝΑ ΝΑ ΣΥΜΦΙΛΙΩΘΩ/ (Ψηφιδωτό). Και η Ελένη επιδιώκει να ξεφύγει από τα δικά της αμόλυντα συναισθήματα, προκειμένου να μπορέσει να αναπαραστήσει καλύτερα τα αυθεντικά συναισθήματα στο έργο της. Το υπαρξιακό ζήτημα ενταγμένο σε διάφορους «τόπους» όπου η ποιήτρια περιηγήθηκε όπως στη Sternatìa, στο Σαλέντο, στη Grecia Salentina, εκεί που «αρχίζεις τότε να εξηγείς/ τους κύκλους της ζωής σου/… γνωρίζοντας τώρα πια τους νόμους/ της αέναης κίνησης/ ανεμπόδιστα εντός σου… να ΣΥΝΥΠΑΡΧΕΙΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ» (Sternatìa di Salento), της ελπίδας για τον «Προορισμό», γιατί «εκεί είμαι καλά,/ όπου ανθρώπους συναντώ,/ φως να σκορπίζουν», της απογοήτευσης για την εποχή μας, «μιας εποχής που ξεχνά/ καταστρέφει, προσπερνά» (Το βότσαλο).

Η συγκεκριμένη ποιητική συλλογή αναδεικνύει όλα τα υπαρξιακά συναισθήματα των ανθρώπων δεδομένου ότι μπορεί να είναι «ανέφικτη η αρμονία» (Μύηση) αλλά η πρόσκληση – πρόκληση είναι η ποίηση γιατί ΜΑΖΙ «τους στίχους θα τραγουδάμε και θα κυλάει η ΖΩΗ/ με οίστρο και ρυθμό…» γιατί όπως και του ποιήματος «η στροφή γλυκιά, στροφή πικρή» (ΜΑΖΙ)… έτσι είναι και η ζωή.

Ακόμα, όμως, και όταν η συνάντηση είναι μια ανάμνηση, όταν ο αγαπημένος αμύνεται ή όταν έχει έρθει αναπότρεπτα ο σκληρός χωρισμός «Πάθος φλογερό,/ φιλί ορμητικό,/ κι η ώρα του χωρισμού σκληρή» (Μαζί) η αναμονή συνεχίζεται μέσα σε βασανιστική σιωπή. Αναμονή για μια άλλη ζωή, μια άλλη διάσταση, άλλον χρόνο, αόριστο. Για την αιωνιότητα, όπου θα ξαναβρεθούν οι ερωτευμένοι και όπου ο χωρόχρονος θα είναι μόνο δικός τους. Η ύλη του έρωτα της ζωής θα παραμένει για τον/την ερωτευμένο/νη πάντα άφθαρτη και η Ελένη Βαφειάδου θα ΠΟΙΕΙ, προσκαλώντας μας «ΕΛΑ/ να γράψουμε ΜΑΖΙ αυτό το ποίημα», ποιο ποίημα Ελένη; το ποίημα του ΕΡΩΤΑ της ΖΩΗΣ.

                                                                                                                                        Γιάννης Τσόλκας

Ηράκλειο 18-4-24

Ο Γιάννης Τσόλκας είναι Καθηγητής Ιστορίας της Ιταλικής Λογοτεχνίας και του Ευρωπαικού Πολιτισμού, της Φιλοσοφικής Σχολής του ΕΚΠΑ