ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Εσένα που δεν γνώρισα ακόμα,
θα αναγνωρίσω από το βλέμμα
που θαρρετά θα με αντικρύσει.
Που θα είναι καθάριο σαν έρθει κοντά μου
δίχως να κρύβεται σε ψεύτικη φορεσιά,
για να ανακαλύψουμε μαζί
ότι όμορφο έχει στον κόσμο απομείνει.
Που θα θελήσω να σου πιάσω το χέρι
κι η στιγμή θα αποκτήσει το νόημά της.
Που θα καθρεφτίζει μια ψυχή
που γνωρίζει τον κόσμο,
και θέλει να συνεχίσει 
να υπάρχει μέσα σε αυτόν.

Θέλω να δω στα μάτια σου
κατανόηση κι αγάπη,
να χωρέσω στην ομορφιά τους,

συγχώρεση να δω για όσα αφήνεις πίσω.

Να με ακούς χωρίς να φοβάσαι,
να μου δείχνεις πώς να σωπαίνω
όταν οι λέξεις δεν είναι απαραίτητες
για ένα νόημα πιο βαθύ
από όσο μπορούν να περιγράψουν.
Να μου μιλάς
και τότε θα ξέρω
αν ο παλμός της φωνής
κάνει αόρατες χορδές να πάλλονται
μέχρι η ψυχή να θελήσει να πετάξει ,
να αγγίξει την δική σου
μαγεμένη από τον αρμονικό αχό.

Να υπάρξω ξέχωρα από τους άλλους
στο βλέμμα που με κοιτά
κι ο χρόνος να καθηλώνεται στο εμείς.
Να ρουφάμε τις στιγμές που γίνονται δικές μας
γιατί θέλουμε να τις αφιερώσουμε
στο απόλυτο Τώρα που συμβαίνει.
__________________________

Ελένη Βαφειάδου

ΤΟ ΤΥΦΛΟ ΚΟΡΙΤΣΙ

                 

   

Τον δρόμο μου έδειξε 

το τυφλό κορίτσι.
Μες στην αυλή με τις ανθισμένες γλάστρες,
όαση κάτω από τα σύννεφα της πόλης,
σε πήλινα σκεύη μπλε
ανακάτευε τις γεύσεις.
Με περίσσια σιγουριά
η κάθε της κίνηση,
λες και τα μάτια της ψυχής
την καθοδηγούσαν.
Την έβλεπα να ετοιμάζει
γεύμα φιλικό,
τρυφερό τ΄ αγόρι στο πλευρό της.
Πόσο την θαύμασα!
Την περίμενα, της έδειξα σύννεφα γκρίζα,
-Κοίτα, της είπα,
είναι σαν από σύρμα.
Έστρεψε στο φως πρόσωπο αγνό.
-Σαν να διακρίνω την σκιά τους...
είπε κι αναστέναξε.
Με πήρε απ' το χέρι
με πήγε σε τόπο ιερό,
-Μοναστήρι ,
μου είπε,
μα σπίτι φαινόταν κανονικό.
Είδα παιδί να λούζεται στη σκάφη,
με χρώματα.
Πατέρας και μητέρα του παιδιού
χωρίς ράσα.
-Καλοδεχούμενοι , μας είπαν, είστε,
κι όταν η αναστάτωση φορτίσει την ψυχή σας,
εδώ να ξαναρθείτε.
Γυρίσαμε πίσω,
μου είπε για το αγόρι:
-Με αγαπάει...
Γαλήνια, διάφανη
σαν να μην ήταν κόρη του γαλαξία.
-Σε θαυμάζω, της είπα,
μα σου χρειάζεται τροφή.
Την κοίταξα απολογητικά,
ψέλλισα:
-Ένοχη λαιμαργία,
με ενοχλεί.
Με πήρε από το χέρι,
με άγγιξε παντού να με γνωρίσει,
αργά ψηλάφισε
τις στρογγυλάδες του κορμιού,
κ' ύστερα μ' αγκάλιασε σφιχτά.
-Σε χρειάζομαι τόσο πολύ,
μου είπε.
__________________

Ελένη Βαφειάδου

*  Πίνακας : Νίκος Τσιρώνης "σύνθεση"