Κυριακή 25 Μαΐου 2025

Η ΕΝΟΡΑΣΗ


 




Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς άρχισα να αφήνω τα πράγματα να συμβαίνουν. Να τα αφήνεις να συμβαίνουν σημαίνει να μη προσπαθείς να ελέγξεις την έκβασή τους. Να έχεις εμπιστοσύνη σε αυτό που θα σε ξαφνιάσει, στον άγνωστο άνθρωπο, στη τυχαία συνάντηση, στην απρόοπτη εξέλιξη. Να κάνεις δηλαδή ό,τι ακριβώς είναι αντίθετο από ό, τι σε έχουν προγραμματίσει να κάνεις. Ν’ αφήνεις τη ζωή να σου δείχνει το δρόμο που θα ήθελες να πάρεις.

Μπορεί να ήταν ο άγνωστος που ακολούθησα ένα βράδυ σπίτι του. ¨Η οι ατέλειωτες συζητήσεις μαζί του και με άλλους, πάντα με την ασφάλεια ενός ψευδωνύμου, για όλα όσα λαχταρούσα να μιλήσω και δεν μπορούσα να πω με τ’ όνομά τους στη μικρή κοινωνία που ζούσα. Τότε η ζωή μου ακόμα ήταν μια φυλακή από βεβαιότητες που επιβεβαίωναν οι ίδιοι πάντα κύκλοι, προβλέψιμοι και ασφαλείς. Ήταν ήδη αρκετές οι συζητήσεις που είχαμε ανταλλάξει νωρίτερα μέσα από τις οθόνες μας. Αλλά ήταν η πρώτη φορά που δώσαμε ραντεβού και ανταμώναμε από κοντά. Θυμάμαι ακόμα την οικεία και απαλή αίσθηση του κόκκινου τζάκετ του στην αφή. Και το βλέμμα του όταν μου έλεγε: θα έχεις κάτι να διηγείσαι στα εγγόνια σου, όταν μου πρότεινε μετά το κρασί να πάμε σπίτι του, ενώ εγώ δίσταζα ακόμα. Παρότι μου είχε πει πως δεν ήμουν ο τύπος του, μας βρήκε το χάραμα στο σπίτι του να μου διηγείται την ιστορία του μέσα από οικογενειακά άλμπουμ. Ποτέ δεν μετάνιωσα για εκείνη τη βραδιά που την ακολούθησαν κι άλλες μαζί του. Πού και πού ήξερα πως ξαναβρισκόταν με αυτήν που ήταν ο τύπος του, μια συντρόφισσα, εριστική και ανταγωνιστική, μόνο που δεν άντεχαν ο ένας την άλλη παραπάνω από μερικές ώρες και μετά ξαναχώριζαν για βδομάδες ή για μήνες.

Μετά από καιρό έμαθα πως γνώρισε μια άλλη συντρόφισσα. Για τη νέα σχέση του, που έμοιαζε αρμονική, έμαθα από κοινούς φίλους. Μόνο ένα καλοκαίρι πέρασαν μαζί πριν εκείνη φύγει, ηττημένη στη μάχη της με τον καρκίνο. Εκείνος μόνο για το μαρτύριό της Έφης μου μίλησε, που την ζούσε από κοντά να το βιώνει μέχρι τέλους. Για την εναγώνια προσπάθειά της να βρεί λύσεις στο μαρτύριό της, αλόη για το καμμένο της πεπτικό σωλήνα, βότανα και γιατροσόφια, δύναμη να αντέξει το μαρτύριο. Δεν έμαθα ποτέ τι της είχε πει για μένα, κουβαλούσα κι εγώ εκείνη την εποχή έναν διαφορετικό σταυρό, η κατάσταση της υγείας μου ήταν εμφανώς επιβαρυμμένη, χωρίς ακόμα να έχει εμφανιστεί πιθανότητα αναστροφής της δυσοίωνης εξέλιξής της. Κι εκείνη, η Έφη, πριν φύγει από τη ζωή, θέλησε να μου αφήσει την ύστερη της γνώση για να με σώσει: με πήρε μια μέρα στο τηλέφωνο για να μιλήσουμε για το δικό μου πρόβλημα υγείας, για μου συστήσει την γυναίκα -ενεργειακή θεραπεύτρια-που της έδωσε ενέργεια να αντέξει την σκληρή μετάβαση όταν ο καρκίνος έλιωνε τα κύτταρά της.

Τέτοια περίεργα μονοπάτια διαλέγει η ζωή για να μας δείχνει τον δρόμο. Δεν ξέρω ακόμα τι με έκανε τότε να εμπιστευτώ κάτι που δεν ήταν εξηγήσιμο με την κοινή λογική, αποδείξιμο επιστημονικά, αποδεκτό από την κοινή γνώμη. Αυτοί ήταν οι δρόμοι που μέχρι τότε είχα μάθει να εμπιστεύομαι. Κρατώντας σαν πολύτιμο δώρο την εκμυστηρίευση αυτή, εμπιστεύτηκα στην πιο δύσκολη περίοδο της ζωής μου τη γυναίκα για την οποία μου πρωτομίλησε η Έφη πριν φύγει από την ζωή. Μου έμαθε όσα κανένας γονιός ή σχολείο δεν θα μπορούσε να μου μάθει: Να ακούω το σώμα μου, να εμπιστεύομαι τη διαίσθησή μου, να διαβάζω τα σημάδια που οι ψυχές σκορπίζουν απλόχερα γύρω μας, να εμπιστεύομαι τη ζωή, να ζητάω βοήθεια από το σύμπαν ή το θεό για ό,τι μοιάζει ανέφικτο, να εκφράζομαι, να ακολουθώ και να διαφυλάσσω το κέντρο της ουσίας μου.

Πολλά παρόμοια μονοπάτια ανακάλυπτα στην πορεία, κάθε γνώση που κατακτούσα την επαλήθευα για την ορθότητά της με σκληρό και δύσκολο τρόπο, με νέα λάθη που έπρεπε να με διδάξουν. « Το σώμα είναι η φυλακή της ψυχής», έλεγε ο Πυθαγόρας, και η ψυχή μου λαχταρούσε να αντισταθεί στο μαρασμό του σώματος. Χρειάστηκε να αντικατασταθούν δυο ζωτικά μου όργανα για να επιβιώσω, πολύτιμη δωρεά κι επιστημονικό επίτευγμα ταυτόχρονα μου έδωσαν ξανά ζωή. Ξαναγεννήθηκα και το πιο υψηλό συναίσθημα της ευγνωμοσύνης για ό, τι μου χαρίστηκε πλημμύρισε το είναι μου. Συνέχισα κοντά της να εκπαιδεύω τον εαυτό μου να μην επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη για χρόνια. Σαν καλή νεράιδα στεκόταν δίπλα μου, με βοηθούσε να διακρίνω τις αλήθειες μου. Και βρέθηκα να διάγω το υπόλοιπο του βίου μου συνδεδεμένη με ακόμα έναν άλλον άνθρωπο που δεν ζούσε πια, και που δεν ήξερα τίποτε για το πέρασμά του από αυτή τη ζωή, μα που ζούσα χάρη στη πολύτιμη προσφορά των οργάνων ζωής.

Καθώς ξεπέρασα τις βασανιστικές καθηλώσεις που είχα λόγω υγείας για χρόνια, άρχισα να αναζητώ παράπλευρα κανάλια έκφρασης και γνώσης. Να επιλέγω τις εικόνες, τις λέξεις, τους ήχους που πλημμύριζαν τα συναισθήματά μου, να τα συνθέτω προσεγγίζοντας τα όνειρά μου, να συνδέομαι με ανθρώπους με παρόμοιες διαδρομές αναζήτησης.

Ένα πρωί ξύπνησα και θέλησα να αποτυπώσω ένα όνειρο που με μάγεψε μα και ταυτόχρονα με έκανε να νιώσω πως ήταν κάτι πολύ σημαντικό για μένα:



ΤΟ ΤΥΦΛΟ ΚΟΡΙΤΣΙ (*1)

Τον δρόμο μου έδειξε
το τυφλό κορίτσι.

Μες στην αυλή με τις ανθισμένες γλάστρες,
όαση κάτω από τα σύννεφα της πόλης,
σε πήλινα σκεύη μπλε
ανακάτευε τις γεύσεις.

Με περίσσια σιγουριά
η κάθε της κίνηση,
λες και μάτια της ψυχής
την καθοδηγούσαν.

Την έβλεπα να ετοιμάζει
γεύμα φιλικό,
τρυφερό τ΄ αγόρι στο πλευρό της.
Πόσο την θαύμασα!

Την περίμενα, της έδειξα σύννεφα γκρίζα,
-Κοίτα, της είπα,
είναι σαν από σύρμα.
Έστρεψε στο φως πρόσωπο αγνό.
-Σαν να διακρίνω την σκιά τους...
είπε κι αναστέναξε.

Με πήρε απ' το χέρι
με πήγε σε τόπο ιερό,
-Μοναστήρι ,
μου είπε,
μα σπίτι φαινόταν κανονικό.
Είδα παιδί να λούζεται στη σκάφη,
με χρώματα.
Πατέρας και μητέρα του παιδιού
χωρίς ράσα.
-Καλοδεχούμενοι , μας είπαν, είστε,
κι όταν η αναστάτωση φορτίσει την ψυχή σας,
εδώ να ξαναρθείτε.

Γυρίσαμε πίσω,
μου είπε για το αγόρι:
-Με αγαπάει...
Γαλήνια, διάφανη
σαν να μην ήταν κόρη του γαλαξία.
-Σε θαυμάζω, της είπα,
μόνο σου χρειάζεται τροφή.
Την κοίταξα απολογητικά,
ψέλλισα:
-Ένοχη λαιμαργία...
με ενοχλεί.

Με πήρε από το χέρι,
με άγγιξε παντού να με γνωρίσει,
αργά ψηλάφισε
τις στρογγυλάδες του κορμιού,
κ' ύστερα μ' αγκάλιασε σφιχτά.
-Σε χρειάζομαι τόσο πολύ,
μου είπε.

Για μήνες έφερνα ξανά και ξανά την αίσθηση του ονείρου στο μυαλό μου, ξαναέπαιρνα το χαρτί να βρω λέξεις να την αποτυπώσω, εμπιστεύτηκα το ένστικτό μου και το άφησα να με καθοδηγήσει. Η ποίηση μπήκε στη ζωή μου πριν αρχίσω να γνωρίζω τους ποιητές και τα χρώματα άρχισα να τα ανακαλύπτω πριν καταλάβω ότι μπορώ να ζωγραφίζω. Ήρθαν κι άλλοι άνθρωποι στη ζωή μου, που άρχιζα να τους γνωρίζω ακολουθώντας τον ένστικτο, τη διαίσθηση, συνδέσεις που ένιωθα σημαντικές για τον δρόμο μου ή τον δικό τους. Έφερνα και το άγνωστο τυφλό κορίτσι συχνά στο μυαλό μου, να το αναγνωρίσω αν κάποια στιγμή το συναντήσω.

Σαν παιδί εξερευνoύσα ξανά τον κόσμο γύρω μου με τρόπο διαφορετικό. Να αναζητώ ήθελα την ομορφιά κι ας ήταν βαθιά κρυμμένη στην ασχήμια. Ήξερα τώρα πια ότι υπάρχει. Την ένιωθα μέσα μου κι ήθελα να τη συνδέσω με τον κόσμο γύρω μου, να την απλώσω, να την μοιραστώ, να την χαρίσω.

Μαθαίνοντας θεατρικές τεχνικές άρχισα να ελευθερώνω εκφραστικά και το σώμα, να αφηγείται τη δική του ιστορία και με την κάμερα και το βίντεο δοκίμασα με εικόνες να αφηγηθώ διαδρομές, εντυπώσεις και εμπειρίες.

Σαν αόμματη που αρχίζει να βλέπει με τα μάτια της ψυχής της.

«Είναι μεγάλη αλήθεια αυτό που λένε ότι ο χειρότερος τυφλός είναι αυτός που δεν θέλει να δεί» γράφει ο Ζοζέ Σαραμάγκου στο βιβλίο του «περί τυφλότητας»

Έγραφα ποίηση θέλοντας να αποτυπώσω ίχνη σκέψεων κι αισθήσεων, ζωγράφιζα άτεχνα ακόμα αλλά με διακριτό συναίσθημα σκιές και χρώματα αποτυπώνοντας βαθύτερες ευαισθησίες στον καμβά.

Ένα διαφορετικό κανάλι επικοινωνίας μου με τον έξω κόσμο είχε ανοίξει.

Μια μέρα, τη μέρα της γιορτής μου θυμάμαι, μια φίλη μου χάρισε για δώρο ένα μεταλλικό μενταγιόν με ανάγλυφη πάνω του τη λέξη ¨αγάπη¨ με τελίτσες στοιχισμένες με άγνωστο σε μένα τρόπο, ώστε να σημαίνουν κάτι τόσο μεγαλειώδες. Με καλούσαν να τις ανακαλύψω. Αγάπησα, καθώς ψηλαφούσα, τη νέα για μένα γραφή που χαρίζει ορίζοντες ατέλειωτους γνώσης και επικοινωνίας σε ανθρώπους που στερούνται την όραση, προσφέροντας άλλον ένα μυστικό κώδικα μια νέα γλώσσα που έφερνε κοντά τους ανθρώπους μεταξύ τους.

Η ποιητική συλλογή μου που κυοφορείτο εκείνη την εποχή βρήκε τον τίτλο της και στο οπισθόφυλλο μεταφέρθηκαν σε γραφή Braille οι δέκα πρώτοι στίχοι του ομότιτλου με το βιβλίο πλέον ποιήματος που προανέφερα. Δυο τυφλοί φίλοι έγιναν οι πρώτοι αναγνώστες του ποιήματος με τη βοήθεια της ψηλάφησης. Φυσικά είχα ήδη ερευνήσει ότι δεν υπήρχε βιβλίο με τίτλο ΄το τυφλό κορίτσι και άλλα ποιήματα¨ στην Ελληνική γλώσσα.

Η έκπληξη και περιέργειά μου όμως ήταν τεράστια όταν έναν χρόνο μετά την κυκλοφορία του βιβλίου αυτού στην Ελλάδα ανακάλυψα την ύπαρξη ομότιτλου βιβλίου: ¨Τhe blind girl and other poems” στην αγγλική γλώσσα.

Eίχε κυκλοφορήσει εκατόν εβδομήντα τέσσερα χρόνια πριν από το δικό μου βιβλίο, το 1844 στη νέα Υόρκη. Έτσι πραγματοποιήθηκε η συνάντησή μου με την συγγραφέα του, την Frances Jane Crosby.


Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ (*2)

Την έλεγαν Crosby Fanny
μου φανερώθηκε σ’ ένα όνειρο μια νύχτα
πριν χρόνια, ολότελα τυφλή.
“Σε χρειάζομαι τόσο πολύ”, μου είπε.
Το όνειρο έγινε ποίημα
το ποίημα έγινε βιβλίο.
Τι χρειάζεται ένα τυφλό κορίτσι, αναρωτήθηκα;

Οι στίχοι ψηλαφήθηκαν με την αφή.
Ένας τίτλος κοινός μας έφερε ξανά κοντά.
Νέα Υόρκη 1844, Αθήνα 2018.
Ποιήτρια και υμνογράφος,
διάσημη στην εποχή της κι έκτοτε
για αμέτρητους στίχους που υμνήθηκαν
χαρίζοντας δύναμη και κουράγιο.

Γραφή Braille δεν έμαθε ποτέ.
δίδαξε όμως παντού
με την πίστη πώς να ακούμε
τις ψυχές πώς να ακουμπάμε
τον κόσμο πώς να ψηλαφούμε
την ζωή πώς να υμνούμε

Η Frances Jane Crosby ή «θεία Fanny», όπως γράφτηκε στον τάφο της, ήταν μια γυναίκα που σημάδεψε με το στίγμα της την εποχή της. Όταν άρχισα να ερευνώ για εκείνη ήταν πάρα πολλές οι πληροφορίες που υπήρχαν, όλες διθυραμβικές για μια γυναίκα που παρά την απώλεια της όρασής της από ιατρικό λάθος όταν ήταν μωρό μόλις έξι εβδομάδων. κατάφερε να αποτελεί μέχρι και σήμερα στις Ηνωμένες Πολιτείες ένα πρότυπο ψυχικής δύναμης, αγάπης, αλτρουισμού, θέλησης και πίστης που επηρέασε με όλες αυτές τις αρετές της εκατομμύρια ανθρώπους. Βιογραφικά στοιχεία της έγραψε τόσο η ίδια όσο και σύγχρονοί της, καθώς και βιογραφικές ταινίες γυρίστηκαν γύρω από την ζωή της, η πιο η πρόσφατη που βρήκα κυκλοφόρησε μόλις το 2017. Γεννήθηκε το 1820 και πέθανε το 1915 και αφιέρωσε τη ζωή της στον εθελοντισμό την κοινωνική προσφορά, την βοήθεια όσων είχαν ανάγκη, με βαθιά πίστη στο Θεό και Δημιουργό της τον οποίο υμνούσε στους περισσότερους από τους οκτώ χιλιάδες ύμνους που συνέθετε και ανακαλούσε από μνήμης συνήθως. Ενδεικτικά αναφέρω τί έλεγε η ίδια έλεγε για το πρόβλημα της όρασής της : «Φαίνεται πως χάρη στη ευλογημένη πρόνοια του Θεού θα είμαι τυφλή σε όλη μου την ζωή και τον ευγνωμονώ γι΄ αυτή του την προσφορά. Αν αύριο μου προσφερόταν τέλεια όραση όπως αυτή των υπολοίπων ανθρώπων δεν θα τη δεχόμουν. Δεν θα είχα γράψει όλους αυτούς τους Ύμνους που δοξάζουν το μεγαλείο του Κυρίου, αν αποσπούσε την προσοχή μου όλη αυτή η ομορφιά που θα έβλεπα γύρω μου». Στην ποίησή της εντυπωσιάζουν το πλήθος, η ομορφιά και η ακρίβεια των εικόνων που περιγράφει, εικόνων απαράμιλλων που συχνά υπερτερούν σε σχέση με αυτές άλλων ομοτέχνων της που δεν στερούνται την όραση.

Και με αυτή τη αντιμετώπιση της ζωής της, μου θυμίζει μια άλλη ξακουστή γυναίκα καλλιτέχνιδα, που έναν αιώνα πιο μετά αντιμετώπισε τον πόνο και την αναπηρία με ένα παραπλήσιο τρόπο και την μετέτρεψε σε δύναμη και πηγή έμπνευσης. «Τι να τα κάνω τα πόδια αν έχω ψυχή να πετάξω» είχε πει η αείμνηστη Frida Kahlo. Και η Fanny Crosby και η Frida Kahlo ήταν για μένα οι σημαντικοί άλλοι που με καθοδήγησαν να ανακαλύψω αστείρευτες δυνάμεις μέσα μου όταν της ζωής τα γυρίσματα το απαίτησαν. Συνδέσεις διαμέσου των αιώνων με ψυχές φωτεινές είναι μια ανεξάντλητη ευλογία. Κι η τέχνη το όχημα για την απελευθέρωση από τα δεσμά μιας ανέκφραστης κι ισοπεδωτικής πραγματικότητας και τον οραματισμό ενός κόσμου πιο αληθινού και ανθρώπινου.

Η Fanny Crosby δεν είναι γνωστή στη χώρα μας παρά μόνο σε κάποιους θρησκευτικούς κύκλους και κυρίως για τους πασίγνωστους ύμνους της, υπολογίζονται σε πάνω από 8000, ύμνους δοξαστικούς που είχε η ίδια την ικανότητα να απομνημονεύει. Νομίζω όμως ότι έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η ζωή της και το έργο της και για έναν παραπάνω λόγο. Στο ομότιτλο με την δική μου ποιητική συλλογή βιβλίο της με τίτλο “Τhe blind girl and other poems” που κυκλοφόρησε το 1844 στην Νέα Υόρκη από το Ινστιτούτο τυφλών, όπου η συγγραφέας ήταν μαθήτρια και στη συνέχεια εκπαιδευτικός ήταν και τρία ποιήματα για την Ελλάδα. Ενώ δεν φαίνεται να έχει κάποια κοντινή ή πιο μακρινή καταγωγή ή άλλη σχέση ή φυσική παρουσία στην χώρα μας που την αναφέρει σαν χώρα μητρική «native land», οι αναφορές της στην Ελλάδα και οι περιγραφές της είναι εντυπωσιακές. Κάποια αποσπάσματα των δυο από τα τρία αυτά τα ποιήματα, παραθέτω στη συνέχεια με δική μου μετάφραση:

Ο ΘΡΗΝΟΣ ΤΗΣ ΙΝΤΑ (*3)

…Χαμένη Ιάνθη, μονάκριβη αδελφή,
ίνδαλμά της καρδιάς μου δεν υπάρχεις πια!
Τίποτε δεν μας κρατά εδώ,
θα ήθελα στην πατρίδα μας, να ξεκουραζόσουν,
αγαπημένη αδελφή.

Ελλάδα, φωτεινή χώρα του τραγουδιού,
σε σένα η ανυπομονησία μου εξαντλείται﮲
μπροστά μου υψώνεται πλήθος νεανικό,
σύντροφοι των ημερών της παιδικής μου ηλικίας
στη γη όπου οι μούσες θα ήθελαν να κατοικήσουν-
γη του κυπαρισσιού «Να είσαι καλά»….

…Θα φυτέψουμε στο προσκέφαλό σου κυπαρίσσι και μυρτιά.
Η ιτιά θα κλάψει στον έρημο τάφο σου,
Το τριαντάφυλλο και το αγιόκλημα, θα ανθίσουν γύρω σου,
Αντίο, κόρη της Ελλάδας!
Γνήσιο παιδί των γενναίων.

TΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΚΟΡΙΤΣΙΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ (*3)

…Στη γη όπου οι αοιδοί εμπνεύστηκαν
τους ήχους των ημερών που χάθηκαν,
ίσως επιτέλους βρω έναν τάφο
σ΄ εσένα, ευτυχισμένο μου νησί.

Το πένθιμο κυπαρίσσι πάνω από εμένα να θροΐζει,
κι αγριολούλουδα λυπημένα να χαμογελούν.
Εκεί, επιστήθιοι φίλοι κι αγαπημένοι συγγενείς,
στη μνήμη μου να ρίχνουν το δάκρυ τους.

Δύσκολο να διακρίνει κανείς μετά από τόσο χρόνο, αν τα ποιήματα αυτά ήταν αποτέλεσμα ενόρασης ή προσωπικών βιωμάτων ή επιρροής της ποιήτριας από το ισχυρό φιλελληνικό ρεύμα που έπνεε στην Ευρώπη και την Αμερική από τον 18ο αιώνα ως τα μέσα του 19ου. Έχει ενδιαφέρον να ερευνηθεί η ζωή και το έργο της ξεχωριστής αυτής γυναίκας και προς αυτή τη κατεύθυνση. Ξαφνιάζει και γοητεύει όμως η βαθιά λαχτάρα των ηρώων και των δυο ποιημάτων να ταφούν σε αυτή την ένδοξη και πανέμορφη πατρίδα των ονείρων τους, Σε αυτή τη χώρα που ενώ ακόμα τα ταφικά ευρήματα που συνεχίζουν να αποκαλύπτονται εδώ και χιλιετίες, δημιουργούν πολιτισμό για ολόκληρη την υφήλιο, οι σύγχρονοι Έλληνες τείνουν να χάσουν τη σύνδεση με τη γη των προγόνων. Δεν αφήνουν πια τα ίχνη τους στη γη που να τους συνδέουν με την ιστορία και την παράδοση, που να λειτουργούν συμβολικά και για τους απογόνους που σκορπίζουν στις ηπείρους ξεκομμένοι. Στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις, δεν ξενυχτούν ούτε μοιρολογούν τους νεκρούς στα σπίτια τους, δεν τους ντύνουν, βιαστικά ίσως τους αποχαιρετούν σε ψυχρούς νεκροθαλάμους, ή δεν τους βλέπουν καν, ο τόπος ταφής είναι δανεικός με διάρκεια τριών ετών, μετά ένα μεταλλικό κουτί ίσως συνοδεύσει τα οστά σε ένα απρόσωπο οστεοφυλάκιο ή σε ένα κενοτάφιο. Τα μνημόσυνα, τα τρισάγια, τα κόλλυβα τα ψυχοσάββατα τείνουν να χάσουν το νόημά τους μακριά από τη μητέρα γη. Οι κοινωνίες που δεν σέβονται τους νεκρούς τους, απαξιώνουν τη ζωή και την ιστορία που προηγήθηκε, δε δημιουργούν τις απαραίτητη εκείνες συνδέσεις ώστε οι νεότερες γενιές να ζήσουν περήφανα στη χώρα τους και να επιθυμούν να επιστρέψουν για να προσκυνήσουν και να τιμήσουν αγαπημένους προγόνους. Τι άραγε απόμεινε από το όνειρο της Fanny Crosby για την αγαπημένη χώρα μέσα στους σχεδόν δυο αιώνες που μας χωρίζουν; Μήπως τα εκατομμύρια των Ελλήνων που ξεχύθηκαν ανά την υφήλιο ζητώντας δικαίωση για τα αδικοχαμένα παιδιά των Τεμπών αναζητούν ένα τέτοιο όνειρο, τις πανανθρώπινες αξίες που γεννήθηκαν σε αυτό τον τόπο; Ή μήπως οι ψυχές έχουν τη δύναμη να μας αφυπνίζουν και να μας δείχνουν τις αλήθειες μέσα από όνειρα και υπερβατικές συνδέσεις και το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να τους επιτρέπουμε να ακουστούν για να μη χάσουμε το δρόμο μας;

Η ζωή του καθενός από εμάς είναι ένα σύνολο από συνδέσεις και επιρροές. Δεν μπορούμε να ξέρουμε πώς θα ήταν ο κόσμος μας αν ο Πλάτων δεν είχε ποτέ συναντηθεί με τον Σωκράτη. Αξίζει όμως να είμαστε ανοιχτοί σε ό, τι η ζωή μας προσφέρει στο δρόμο μας. Να τις τιμούμε, να τις αφουγκραζόμαστε και να τις εμπιστευόμαστε αυτές τις υπέροχες ψυχές που προηγήθηκαν - να εμπιστευτούμε την δική μας ψυχή πρώτα κάθε φορά που τις αναγνωρίζει - και ν΄ αναστοχαζόμαστε συχνά για τις βεβαιότητες και τα πρότυπα που σήμερα υιοθετούμε.

Σημειώσεις:

(1) Το τυφλό κορίτσι και άλλα ποιήματα, Ελένης Βαφειάδου, Αθήνα 2018, αυτοέκδοση

(2) Αφίξεις, Αναχωρήσεις, Ζωή, Ελένη Βαφειάδου, Αθήνα 2023, εκδόσεις Εύμαρος.

(3) The blind girl and other poems, Frances Jane Crosby, New York, Willey & Putsam, 1844

___________________________________________________________________________

Ελένη Βαφειάδου

Σκίτσο: Οι ψυχές, κάρβουνο

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου