Ο τόπος ήταν πάντοτε λατρευτικός. Εκεί ψηλά όπου αγναντεύεις τα πέλαγα να σμίγουν, πίσω από τα κυπαρίσσια και τους λόφους της πλαγιάς η Ακρόπολη, κι η πόλη που από μακριά κρύβει τις πληγές της. Εκεί ανέβαιναν ανέκαθεν οι θνητοί για να λατρέψουν την απεραντοσύνη στον λόφο των Ταξιαρχών.
Λίγο πιο πέρα στην Μονή Καισαριανής ξεκινά η πομπή των μασκοφόρων προσκυνητών. Με δέος και κατάνυξη συνοδεύουν δυο γεράκια στην άγρια ζωή θεραπευμένα με φροντίδα. Κι εκείνα, αφού διστάζουν για μια στιγμή φτερουγίζουν μακριά.
Σε Παλαιοχριστιανική φτάνουν Βασιλική, μεγαλόπρεπη κι απέριττη. Τα απομεινάρια της πέτρας εκεί, συναντούν όλες τις εποχές. Δωρικές στήλες κι επιτύμβια αποκαθηλώθηκαν ξανά και ξανά, μετασχηματίζοντας τα περίτεχνα μάρμαρα σε νέες λιθοδομές· με την ίδια στιβαρότητα όλους τους Θεούς δοξάζουν ως την τελευταία τους εκδοχή.
Κλίτος περικλειόμενο από κίονες κάτω από τους τοξωτούς θόλους φιλόξενο στεγάζει περαστικούς εραστές από την ξαφνική βροχή· τόπος λατρείας γίνεται ξανά.
Τα γεράκια δεν αντιλαμβάνονται τις εναλλαγές της εξουσίας, ούτε τον απόηχο του κρότου από των όπλων την κλαγγή που ακόμα στοιχειώνει το σκοπευτήριο, την άδικη θυσία στο όνομα της υπεροχής μιας φυλής·
ανέμελα ερωτοτροπούν στον απέραντο γαλάζιο ουρανό.
__________________________
Ελένη Βαφειάδου
Το ποίημα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά από την Μαρία Μπάκα, στη Βίλλα Στέλλα στις 18/4/2024
Μου είχες πει... Ποίημα είναι το τραγούδι της ψυχής σου, αποτυπωμένο αρχικά πρόχειρα και άναρχα σε ένα χαρτί για να μην χαθεί η στιγμή της έμπνευσης της σύνδεσης με το "θείο" που κρύβουμε μέσα μας. Είναι στιγμές απρόσμενες που γεφυρώνεται το έσω με το έξω...
Ποίημα είναι Ενότητα Αρμονία Αποδοχή, Αγάπη στο φως και στο σκοτάδι μας. Είναι η Αλήθεια που αγκαλιάζει με τρυφερότητα όλες τις στιγμές, όλα τα συναισθήματα. Είναι εστίαση στην "ουσία", χωρίς περιγραφές
με λόγια πολλά και περιττά.
Ποίημα είναι η κατάθεση της ψυχής σου που ταξιδεύει και συνηχεί με άλλες ψυχές άγνωστες σαν να γνωρίζονται χρόνια. Είναι εκείνες οι κρυφές στιγμές που είσαι Ο Εαυτός σου. Μου είχες πει....
Ποίημα είναι να βλέπεις την ομορφιά εκεί που δεν φαίνεται, χαρά εκεί που δεν φωνάζει και προσοχή σε εκείνο το "τίποτα" που μόνο τίποτα δεν ειναι. Μου είχες πει...
Ποιητές είμαστε όλοι και ας μην γράφουμε ποιήματα γιατί ποίημα είναι η ίδια η ύπαρξη μας, αυτά που δημιουργούμε και άλλα τόσα που μπορούμε να δημιουργήσουμε...
Ποίηση είναι να σιωπάς, να ακούς, να βλέπεις, να μυρίζεις, να "γεύεσαι" το μεγαλείο της ζωής. Γιατί η ζωή μας είναι ποίημα!
Και μου έχεις πει επίσης ποίημα είναι να μοιραζόμαστε χωρίς το φόβο της αποδοχής. Γιατί η αποδοχή είναι η αποδοχή του δικού μας " ποιήματος"
Κωνσταντίνα Μπόμπολα, 21/3/2024
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗΣ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑΣ ΜΠΟΜΠΟΛΑ
...Μέσα από την ποίηση όλα αρχίζουν για την Ελένη εκ νέου…
Προσδίδει αξία και σημαντικότητα σε κάθε άφιξη και σε κάθε αναχώρηση…γιατί όλα έχουν λόγο ύπαρξης …
Όλα αρχίζουν να συν-δέονται, να βρίσκουν χώρο και λόγο ύπαρξης!
Όλη η διαδρομή της Ελένης ( όπως και όλων μας ) είναι μία σύνθεση…
Η Έλένη την παρατηρεί και την αποτυπώνει πολύ όμορφα μέσα στα ποιήματά της.. βήμα- βήμα, ψηφίδα- ψηφίδα με αγάπη, αποδοχή, ευγνωμοσύνη, διάκριση, ενότητα. Για να φτάσει εκεί χρειάστηκε χρόνος, δυσκολίες, πολλές αφίξεις και αναχωρήσεις .
Έφτασε στην αποδοχή αφού αποδόμησε το παλιό και διέκρινε εκ νέου, τις ποιότητες που δεν είχε παρατηρήσει ότι την χαρακτήριζαν, αναγνώρισε τα λάθη της χωρίς ενοχές, τις πεποιθήσεις που γινόντουσαν εμπόδιο κάποιες στιγμές , τις επιτυχίες της ζωής της , τους ρόλους που επωμίστηκε ασυνείδητα και την απομάκρυναν από αυτό που ήταν πραγματικά, έφτασε με λίγα λόγια να ανακαλύψει, να αποδεχτεί , να αναδείξει αξίες και ποιότητες που συνθέτουν αυτό που πραγματικά είναι η Ελένη.
Με αγάπη συνθέτει και συνδέει το 'ψηφιδωτό". Τιμά με σεβασμό το παρελθόν, ζει με ευγνωμοσύνη το τώρα, ατενίζει με ελπίδα και όραμα το μέλλον.
Με αυτή την Ελένη συνδέθηκα, ήταν μια σύνδεσης «καρδιάς» σε μια φάση ζωής που η τέχνη και το παιχνίδι, μας έδειξαν ένα νέο δρόμο έκφρασης που έχει μόνο αλήθεια, την αλήθεια του καθενός από εμάς.
Ευγνώμων που οι συνδέσεις μας συντονίζουν μαζί μια συναρπαστική διαδρομή φιλίας γεμάτη ποίηση.
Η διαδρομή της, οι αφίξεις και αναχωρήσεις, οι επιλογές της ήταν και είναι μια αέναη προσπάθεια να συνδέει και να συνδέεται, να γεφυρώνει και να ενώνει, γιατί όπως λέει στο YouKali
“Ότι μεγαλώνει, ωριμάζει
κι ανθίζει στο τόπο αυτό
μας ανήκει από κοινού.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΊΝΑ
Σημείωση: Η Κωνσταντίνα Μπόμπολα σχολιάζει το ποίημα ¨Ψηφιδωτό" της Ελένης Βαφειάδου, από την ποιητική συλλογή "Αφίξεις, Αναχωρήσεις, Ζωή" αφού πρώτα το απήγγειλε
"ΨΗΦΙΔΩΤΟ"
Ψηφίδες συνέλεγα για χρόνια πολλά του ανεξήγητου εαυτού μου. Δισταγμούς, αναβολές, ματαιώσεις, ενθουσιασμούς, στρεβλώσεις και ξανά επαναλήψεις. Καθρέφτες διάλεγα ιδανικούς, ακατάλληλους εραστές και νάρκισσους πολλούς. Τον κλέφτη συμπόνεσα, τον ψεύτη θαύμασα κι όλους τους συγχώρεσα, μα αυτοί χωρίς εμένα χόρεψαν.
Περίσσεια συχνά είχα θυμού, και στο ζύγι δύσκολο να βάλω αγάπη, ενοχή, παράπονο. Φόβο σπάνια είχα, αλλά λάθος πράγματα φοβόμουν. Να είμαι αρεστή προσπαθούσα στους άλλους περισσότερο απ’ ότι στον εαυτό μου. Πόνεσα, μόχθησα, αγανάχτησα τα λάθη μου να επαναλαμβάνω, να μάθω ρώτησα σοφούς, μάγους και ειδικούς. αλλά τον τρόπο μόνο εγώ ήξερα με μένα να συμφιλιωθώ.
Κι ήρθε κάποτε εκείνη η στιγμή που υπολειπόταν, να κατακτήσω με στοργή ολόδική μου την αποδοχή.
