Η ΜΙΚΡΗ ΑΛΚΥΟΝΗ

Η μικρή αλκυόνη
απέμεινε κολλημένη στο βούρκο,
μάταια περίμενα τα καλά νέα
που θα έφερνε.
Τα πετρελαιοειδή είχαν
την γεύση του θανάτου,
πολύ βαριά
για να τινάξει τα φτερά της,
πολύ ακριβά
για να ξεπληρώσουν
το τίμημα της ζωής της.

Παράπλευρη απώλεια κι αυτή,
της ανάπτυξης,
δεν θα ξαναπετάξει πέρα από την κορυφογραμμή.
Κι ίσως κι ο ήλιος να την ξεχάσει
και να παγώσει του χειμώνα
τις αλκυονίδες ημέρες.

Υπάρχει ακόμα λίγο πετρέλαιο,
κάποιοι θα τα καταφέρουν και φέτος να ζεσταθούν.

_______________________________________________

Ελένη Βαφειάδου

ΣΕ ΜΙΑ ΓΙΟΡΤΗ

Οι γιορτές προσπέρασαν τα νιάτα
στα σαλόνια δεν χόρεψε ο Διόνυσος τα ευρωπαικά
κι η νύφη περιμένει ακόμα αχόρευτη
στο πιο μεγάλο μπλουζ να την σηκώσουν.

Μπλέχτηκαν τα έντεχνα με τους βυζαντινούς
κι ανέκφραστη η κομψευόμενη χαρά
δεν ζάλισε την πεντοζάλη
ούτε υπαγόρευσε το λίκνισμα η ντροπή
σε αργόσυρτο χορό
με την ερωτική της ματιάς λάμψη.

Ανακατεύτηκαν οι ατάκες της οθόνης
σε ανώδυνους μονόλογους χιλιοφορεμένους
και χάθηκε το αρχέτυπο κάλεσμα
στο απρόσωπο πλήθος που βογκάει από μοναξιά
από τότε που ευνούχισε η ζωή την φύση.

κι η φαντασία χαλιναγωγήθηκε.

_________________________

Ελένη Βαφειάδου

ΑΚΑΡΔΗ ΠΟΛΗ

Στην άκαρδη πόλη
σβήνουν βαριά τα βήματα,
τα παιδιά αποκλείονται,
δεν έχουν χώρο να υπάρξουν. 

Πνίγηκαν τα όνειρα από ασφυξία
στις κομμένες διαδρομές του αέρα,
που δεν παρασύρει τις σκέψεις που νοσούν
από θόρυβο και μιζέρια.

Κραυγές υπόγειες, σαν διαδρομές
πάνω σε τοίχους που στεγάζουν την απελπισία
όσων ελεύθεροι θαρρούν πως γεννήθηκαν.

Σκοτεινά βλέμματα βιαστικών ανθρώπων,
συνωστισμένων στην απουσία του ορίζοντα,
άκαμπτοι αυχένες
από υπερένταση υστερικής ταχύτητας
εμποδίζονται να κοιτάξουν ψηλά
τ΄ αδηφάγα πουλιά
που ακόμα πετούν
στον στενό ουρανό
ψάχνοντας την εύκολη τροφή
στα απόβλητα.

_______________

Ελένη Βαφειάδου