Κι αν με ναρκισσισμό ενίοτε
οι ποιητές εκθέτουν
τον οίστρο της ψυχής τους,
ταξίδια του νου χαράζουν μακρινά
για τους γιους του Οδυσσέα.
Κι αν το χλωμό το φύλλο
στροβιλλίζεται χορευτικά
στο χάδι του αέρα,
Μόνοι αυτοί μπορούν
να αναδείξουν την ομορφιά του.
Χίμαιρα η ζωή τους μοναχική,
μα τι θα ήταν ο κόσμος
των παιδιών μας
Χωρίς την ποίηση τους;
Μόνοι αυτοί
σαν συνομιλούν με τις μούσες
μια γέρικη καρδιά μπορούν
να κάνουν να σκιρτήσει.
Κι οι έρωτές τους
τροφή της αιωνιότητας
Σαν ο λόγος τους
την ουσία
της ζωής έχει αγγίξει.
__________________
Ελένη Βαφειάδου
Πίνακας: Modigliani, Portrait of a poet, 1915
To ποίημα αυτό γράφτηκε με αφορμή το ποίημα "ΠΟΙΗΤΕΣ" του Γιάννη Ρίτσου αφιερωμένο στον Κώστα Καρυωτάκη ("Τρακτέρ" 1930-1934):
Ω, δε χωρεί καμία αμφισβήτηση, ποιητές
είμαστ' εμείς με κυματίζουσα την κόμη
-- έμβλημ' αρχαίο καλλιτεχνών -- και χτυπητές
μάθαμε φράσεις ν' αραδιάζουμε κι ακόμη
μια ευαισθησία μας συνοδεύει υστερική,
που μας πικραίνει ένα χλωμό, σβησμένο φύλλο,
μακριά ένα σύννεφο μαβί. Χιμαιρική
τη ζωή μας λέμε και δεν έχουμ' ένα φίλο.
Μένουμε πάντα σιωπηλοί και μοναχοί,
όμως περήφανα στα βάθη μας κρατούμε
το μυστικό μας θησαυρό, κι όταν ηχεί
η βραδινή καμπάνα ανήσυχα σκιρτούμε.
Θεωρούμε ανίδεους, ανάξιους κι ευτελείς
γύρω μας όλους, κι απαξιούμε μια ματιά μας
σ' αυτούς να ρίξουμε, κι η νέα ξανά σελίς
το θρήνο δέχεται του ανούσιου έρωτά μας.
Αναμασάμε κάθε μέρα τα παλιά
χιλιειπωμένα αισθήματά μας· εξηγούμε
το τάλαντό μας: «κελαηδούμε σαν πουλιά»·
την ασχολία μας τόσ'ωραία δικαιολογούμε.
Για μας ο κόσμος όλος μόνο είμαστ' εμείς,
και τυλιγόμαστε, μανδύα μας, ένα τοίχο.
Μ' έπαρση εκφράζουμε τα πάθη της στιγμής
σ' έναν -- με δίχως χασμωδίες -- μουσικό στίχο.
Γύρω μας κι άλλοι κι αν πονούν κι αν δυστυχούν,
κι αν τους λυγίζει, αν τους φλογίζει η αδικία --
ω, τέτοια θέματα πεζά ν' ανησυχούν
τους αστρικούς μας στοχασμούς, είναι βλακεία.
