MIA HΛΙΑΧΤΙΔΑ

Σου έστειλα μια ηλιαχτίδα 

να χρυσώσει τη μελένια ματιά

όταν βήματα με οδήγησαν ξανά

στον όμορφο κόλπο.

Εκεί που χρυσαφένιες ακτίνες

κέντησαν τα μυστικά

της πρώτης και της τελευταίας αγκαλιάς

πάνω στο ευλύγιστο νερό.

Να σε βρει, της ζήτησα,
μαζί με μύρο

κατάλευκου πέταλου λεμονιάς,

στίχους να σου ψιθυρίσει  

για να σε ξελογιάσει.

Να λύσει τα μάγια
των μοχθηρών ψυχών

να λευτερώσει τη λαλιά

που λάγνα ξέρει να ψιθυρίζει

λόγια ερωτικά.

Κι εμφανίζεται στου ονείρου

την οπτασία

κουκλόσπιτο σε αέρινο μονοπάτι

ανάμνηση ενός μέλλοντος που δεν ορίζεται.

Πέλαγος των ματιών  

αντανακλάται στο ποτήρι

μισοτελειωμένου ρουμπινί κρασιού

πράξης μεθυστικής

που λικνίζει τα κύτταρα

σε αργόσυρτο μεθυστικό χορό

γνώριμο από παλιά.

Από όλους μυστικό,

όπως αρμόζει σε αιώνιους εραστές.
__________________________

Ελένη Βαφειάδου

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΣΙΩΠΗ

Γέμισε θόρυβο η ζωή
ανούσιο
διασπάστηκε ο νους,
θραύσματα οι σκέψεις
διάσπαρτες
στο ρυθμό του απείρου.

Βάλλει και καταβάλλει η πληροφορία
μου εκούρασε τη μνήμη,
μπερδεύτηκε η κρίση στα αλλότρια
πυκνώματα της αντίφασης,
φυλακίστηκε η ματιά 
από την λάμψη του νέον
να εστιάσει μη μπορώντας 
στο βάθος του ορίζοντα 
να αφουγκραστεί τα μυστικά
των αστεριών.

Λαχταρώ,
να δώσω ευκαιρία στη σιωπή
να αφουγκραστεί την αίσθηση του όλου,
και το μελάνι
να αποτυπώσει την ιστορία
της στιγμής της προαιώνιας.

Εκεί κάπου, 
στο βάθος, νομίζω
βρίσκονται κρυμμένες οι απαντήσεις
της δικής μου αλήθειας.
Ελευθερία την λένε θαρρώ...
βούληση, έκφραση, συνείδηση,
ταυτότητα, νόηση, αγάπη.

_________________

Ελένη Βαφειάδου