Η ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ

Αν αντικρίσεις σε ποικιλόχρωμο αγρό  
τη σεμνή κι αθώα Μαργαρίτα
ίσως δεν την ξεχωρίσεις,  
παιχνιδίζει χαρούμενα με τους πιο ταπεινούς βλαστούς 

αναδεικνύοντας την ομορφιά τους. 

Μέσα στις πόλης την κοσμοσυρροή 

ευλύγιστη κι ατίθαση,

σπάνια θα ξεπροβάλλει

σε περίτεχνο μπουκέτο στολισμένη.

Μην την μαδήσεις, 
άδικα θα την πονέσεις,
δεν θα σου πει εκείνη ποιος σ' αγαπάει, 
η καρδιά σου μόνη το ξέρει.

Τ' αγνά λευκά της πέταλα

άσε να σκορπίσουν σε χάδι του αέρα, 

κι ο κίτρινος ήλιος της 
γεμάτος ζωή 

τις νύφες της Χαράς θα ξανανθίσει.
_________________

Ελένη Βαφειάδου

ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ

Η αυλαία στήθηκε 

στο γέρικο πλατάνι.

Πλήκτρα άγγιξαν τους χυμούς

χέρια ενώθηκαν απαλά 

κύτταρα έστησαν χορό 

σε ανάλαφρο ρυθμό.

Νεράιδες λικνίστηκαν 

στην πυρά

εκεί 

στων Κενταύρων το βουνό.

Ταξίδι η φαντασία ξεκινά
ν' αλλάξει τον κόσμο με μια πινελιά της!

________________________________

Ελένη Βαφειάδου

Το ποίημα δημοσιεύτηκε στην ποιητική συλλογή: "Το τυφλό κορίτσι και άλλα ποιήματα", Αθήνα 2018, εκδόσεις Εύμαρος